نواميس آنها هستند، به گونه‌اى كه مى‌توان گفت عامل اصلى بسيارى از پرونده‌هاى جنايى سوءظن‌هاى بيجا است كه بى‌گناهان را هدف‌گيرى كرده است.

به همين دليل در روايات گذشته از على عليه السلام خوانديم كه مى‌فرمود: «سُوءُالظَّنِّ يُفْسِدُ الْامُورَ وَ يَبْعَثُ عَلَى الشُّروُرِ؛ سوءظن كارها را به فساد مى‌كشد و مردم را به انواع بدى‌ها وادار مى‌كند».

و از اين مهمتر اين است كه در بسيارى از موارد بر اثر سوءظن مرتكب جنايات مى‌شوند، زمانى از اشتباه خود با خبر مى‌گردند كه كار از كار گذشته، به همين دليل احساس گناهكارى شديدى به آنها دست مى‌دهد كه گاه آنها را تا سر حد جنون مى‌كشاند.

به عنوان نمونه به ماجرايى مى‌توان اشاره كرد كه براى يكى از پزشكان روانى واقع شده بود كه به هنگام بازديد از تيمارستانى به فرد مجنونى برخورد كرد كه مرتب كلمه دستمال را تكرار مى‌كرد، هنگامى كه پيگيرى نمود به اينجا رسيد كه عامل جنون او اين بوده است كه روزى در كيف همسرش دستمالى را مى‌بيند كه محتوى ادكلن و بعضى از هداياى مناسب مردان است، بلافاصله نسبت به همسرش بدبين مى‌شود كه با مرد بيگانه‌اى ارتباط دارد، و بدون تحقيق بيشتر همسر خود را بر اثر خشم زياد به قتل مى‌رساند، بعد كه دستمال را باز مى‌كند كاغذى در آن مى‌بيند كه روى آن نوشته است اين هديه را براى سال روز تولد شوهرم گرفته‌ام، ناگهان شوك شديدى به او دست مى‌دهد و ديوانه مى‌شود و مرتب به ياد آن دستمال مى‌افتد.

د) سوءظن در واقع يك ظلم آشكار است، چرا كه افراد بى‌گناه را در منطقه فكر خود هدف انواع تيرهاى تهمت قرار مى‌دهد، و اگر آثار عملى بر آن بار كند، مرتكب ظلم‌هاى بيشتر مى‌شود، روى اين جهت در احاديث گذشته از على عليه السلام خوانديم كه مى‌فرمود: «بدگمانى بدترين ظلم‌ها است».

ه) سوءظن سبب مى‌شود كه انسان به سرعت دوستان خود را از دست بدهد، حتى نزديكانش او را تنها بگذارند، و اين وحشتناك‌ترين غربت است چرا كه هيچ‌