بزرگوار مى‌خوانيم كه فرمود: «ايَّاكُمْ وَ هؤلاءِ الرُّؤَساءِالَّذِينَ يَتَرأَّسُون فَوَاللّهِ ما خَفَفْتِ النِّعالُ خَلْفَ رَجُلٍ الّا هَلَكَ وَ اهْلَكَ؛ از اين گروه رياست طلب بپرهيزيد، به خدا سوگند صداى كفشها پشت سر كسى بلند نمى‌شود مگر اينكه هم خودش هلاك مى‌شود و هم ديگران را هلاك مى‌كند». [1]

توجه به اين نكته لازم است كه محرومان در آن زمان غالباً پابرهنه‌ها بودند و كفشهاى صدادار مربوط به دنياپرستان و ثروتمندان بود، بديهى است كه اين‌گونه افراد براى خدا و معنويت دنبال كسى نمى‌روند.

5- در حديث ديگرى از رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله درباره ريشه‌هاى اصلى گناهان چنين آمده است: «اوَّلُ ما عَصِى اللَّهُ تَبارَكَ وَ تَعالى بسِتِّ خِصالٍ حُبِّ الدُّنْيا وَ حُبِّ الرِّياسَةِ وَ حُبِّ الطَّعامِ وَ حُبِّ النِّساءِ وَ حُبِّ النَّوْمِ وَالرَّاحَةِ؛ نخستين گناهانى كه در جهان در برابر فرمان پروردگار انجام گرفت به سبب شش چيز بود: دنيا پرستى، عشق به مقام، علاقه شديد به غذاهاى رنگين، علاقه شديد به زنان و علاقه به خواب و راحتى» [2].

6- از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «انَّ حُبَّ الشَّرَفِ وَ الذِّكْرِ لا يَكوُنانِ فِى قَلْبِ الْخائِفِ الرَّاهِبِ؛ علاقه به مقام و اسم و آوازه در قلب كسى كه خوف خدا دارد و از او ترسان است نخواهد بود» [3].

7- از همان امام معصوم مى‌خوانيم كه فرمود: «مَنْ طَلَبَ الرِّئاسَةَ بِغَيْرِ حَقٍّ حُرِمَ الطَّاعَةُ لَهُ بِحَقٍّ؛ كسى كه رياست را به ناحق طلب كند از اطاعت خداوند به حق محروم خواهد شد» [4].

اين تعبير به خوبى نشان مى‌دهد كه جاه‌طلبى و حب مقام با حق‌پرستى در تضاد است.

از اين حديث اين نكته نيز استفاده مى‌شود كه رياست‌طلبى بر دوگونه است.

[1]. همان مدرك، حديث 3.

[2]. خصال، جلد 1، صفحه 330.

[3]. اصول كافى، جلد 2، صفحه 69، حديث 7.

[4]. تحف‌العقول، صفحه 237.