5- غيبت سبب ايجاد كينه و عداوت و بغضا است، چرا كه مهمترين سرمايه انسان آبرو و شخصيت اجتماعى او است، در حالى كه غيبت كننده اين سرمايه گران‌بها را از بين مى‌برد و به همين دليل كينه و عداوت شديدى را در دل غيبت شونده (در صورتى كه به گوش او برسد) بر مى‌انگيزد.

6- غيبت، غيبت كننده را از چشم مردم مى‌اندازد، چرا كه فكر مى‌كنند، هنگامى كه عيوب ديگران را نزد آنها مى‌گويد، لابد عيوب آنها را نزد ديگران خواهد گفت. لذا در حديثى از اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد: «مَنْ نَقَلَ الَيْكَ نَقَلَ عَنْكَ؛ هر كس به سوى تو (عيوب مردم را) نقل كند (عيوب تو را) براى ديگران نقل خواهد كرد». [1]

در حديث ديگرى مى‌خوانيم: «لامرُوَّةَ لِمُغْتابٍ؛ غيبت كننده شخصيت و احترامى ندارد». [2]

7- غيبت عذر و بهانه‌اى براى توجيه گناهان غيبت كننده مى‌شود، او براى اين كه از حملات و اعتراضات مردم در امان بماند، به سراغ غيبت مى‌رود.

و اما آثار سوء معنوى‌ آن بيش از آن است كه در بيان گنجد و در اينجا به قسمتى از آن كه در روايات اسلامى با صراحت آمده اشاره مى‌كنيم:

1- در روايات گذشته خوانديم كه غيبت حسنات را نابود مى‌كند همان گونه كه آتش هيزم را. عالم بزرگوار شيخ بهايى در يكى از كتاب‌هاى خود غيبت را به صاعقه تشبيه مى‌كند كه حسنات را در يك چشم به هم زدن نابود مى‌كند سپس مى‌گويد:

كسى كه غيبت مردم مى‌كند، مانند كسى است كه منجنيقى نصب كرده و با آن حسنات خود را نشانه‌گيرى كرده و شرق و غرب آن را مى‌كوبد [3].

2- غيبت دين انسان را از بين مى‌برد همان گونه كه بيمارى خوره گوشت‌هاى تن را مى‌خورد.

3- غيبت كننده اگر بخشوده شود آخرين نفرى است كه وارد بهشت مى‌شود، و اگر بخشوده نشود اولين نفرى است كه وارد دوزخ مى‌گردد.

[1]. شرح غرر الحكم، جلد 5، صفحه 451.

[2]. همان، جلد 4، صفحه 347.

[3]. كشكول شيخ بهايى، جلد 2، صفحه 295 (مطابق نقل كتاب پرورش روح، صفحه 422).