حضور قلب و جامع تمام شرايط و اجزا، براى خدا انجام دهند.

از اين رو، اميرمؤمنان على عليه السلام فرموده‌اند: «ايَّاكَ وَ الْغَفْلَةَ وَ الِاغْتِرَارَ بِالْمُهْلَةِ فَانَّ الْغَفْلَةَ تُفْسِدُ الاعْمَالَ؛ از غفلت و غرور ناشى از مهلت الهى بپرهيز زيرا، غفلت اعمال آدمى را فاسد مى‌كند». [1]

اين احتمال نيز در تفسير اين حديث وجود دارد كه منظور، فساد اعمال گذشته انسان به خاطر غفلت‌هاى آينده است؛ زيرا، غفلت موجب گناه است و گناه موجب حبط اعمال.

د- غفلت و قرب الهى‌

غفلت، آمادگى لقاى پروردگار و گام نهادن در بساط قرب او را از انسان مى‌گيرد؛ زيرا وصول به اين مقام والا، جز در سايه معرفت و آگاهى امكان‌پذير نيست.

در يكى از مناجات‌هاى اميرمؤمنان على عليه السلام كه مرحوم علامه مجلسى در بحارالانوار نقل كرده است به اين موضوع اشاره نموده است: «الهِى انْ أَنامَتْنِى الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهْتَنِى الْمَعْرَفَةُ بِكَرمِ آلائِكَ؛ پروردگار من! اگر غفلت مرا به خواب فرو برده و استعداد لقاى تو را از من گرفته؛ شناخت كرم نعمتهايت مرا از اين خواب غفلت بيدار ساخته است».

اين جمله، بخشى از مناجات معروف‌ «شعبانيه» است كه طبق گفته مرحوم علّامه مجلسى قدس سره مناجاتى است كه على عليه السلام و امامان معصوم عليهم السلام در ماه شعبان با آن، با خدا راز و نياز مى‌كردند. [2]

ه- غفلت و هلاكت انسان‌

غفلت سبب هلاكت در دنيا و آخرت است؛ زيرا، انسان را از مصالح او (اعم از مادى و معنوى) بى‌خبر مى‌سازد و با اين بى خبرى، فرصتها را از دست مى‌دهد، امكانات را ضايع كرده و استعدادهاى خويش را برباد خواهد داد. به همين جهت، در حديثى از امام على عليه السلام آمده است: «مَنْ طَالَتْ غَفْلَتُهُ تَعَجَّلَتْ هَلَكَيْهُ؛ كسى كه غفلتش طولانى شود،

[1]-/ شرح فارسى غررالحكم، جلد 2، صفحه 312

[2]-/ بحار الانوار، جلد 91، صفحه 96- 99