چنين مى‌خوانيم:

«فَانْ قالَ فَلِمَ تَعَبَّدَهُمْ؟ قِيلَ لِئَلَّا يَكُونُوا ناسينَ لَذِكْرِهِ وَ لا تارِكِينَ لِادَبِهِ، وَ لا لاهِينَ عَنْ امْرِهِ وَ نهْيِهِ، اذا كانَ فيهِ صَلاحُهُمْ وَ قِوامُهُمْ، فَلَوْ تُرِكُوا بغَيْرِ تَعَبُّدٍ، لَطَالَ عَلَيهِمُ الامَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛

اگر كسى بگويد: چرا خداوند به بندگانش دستور عبادات داده (مگر نياز به عبادت آنها دارد؟) در پاسخ گفته مى‌شود، اين به خاطر آن است كه ياد خدا را به فراموشى نسپارند، و ادب را در پيشگاه او ترك نكنند، و از امر و نهى او غافل نشوند، چرا كه در آن صلاح و قوام آنها است، و اگر مردم بدون پرستش و عبادت رها شوند، مدّت زيادى بر آنها مى‌گذرد (و از ياد خدا غافل مى‌شوند) لذا دلهاى آنها قساوت پيدا مى‌كند.» [1]

به اين ترتيب، روشن مى‌شود كه عبادت پروردگار قلب را بيدار، و روح را هشيار مى‌كند، و مايه ياد خداست كه آن نيز خمير مايه اصلاح درون و برون است.

4- در حديث ديگرى از امام علىّ بن موسى الرّضا عليه السلام مى‌خوانيم كه در ضمن بر شمردن آثار سازنده نماز مى‌فرمايد:

«مَعَ ما فِيهَ مِنَ الْايجابِ وَ الْمُداوَمَةِ عَلى‌ ذِكْرِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ لِئَلّا يَنْسِى الْعَبْدُ سَيِّدَهُ وَ مُدَبِّرَهُ وَ خالِقَهُ، فَيَبْطُرَ وَ يَطْغى‌ وَ يَكُونُ فِى ذِكْرِهِ لِرَبِّهِ وَ قِيامِهِ بَيْنَ يَدَيْهِ زاجِراً لَهُ عَنِ الْمَعاصِىَ وَ مانِعاً لَهُ عَنْ انْواعِ الْفَسادِ؛

علاوه بر اين كه عبادت، سبب تداوم ذكر خداوند متعال در شب و روز مى‌شود، تا بنده مولى و مدبّر و خالقش را فراموش نكند، و نعمتهاى الهى مايه مستى و غرور او نشود، و به طغيان بر نخيزد، و ياد پروردگار و قيام در برابر او، وى را از معاصى باز مى‌دارد و مانع انواع فساد مى‌شود.» [2]

5- در حديث ديگرى، از امام صادق عليه السلام در مورد آثار نماز و ميزان قبولى آن چنين آمده است:

«مَنْ احَبَّ انْ يَعْلَمَ انْ قُبِلَتْ صَلاتُهُ امْ لَمْ تُقْبَلْ فَلْيَنْظُرْ هَلْ مَنَعَتْ صَلاتُهُ عِنَ الفَحشْاءِ وَ الْمُنْكَرِ، فَبِقَدْرِ ما مَنَعَتْهُ قُبِلَتْ؛

هر كس مى‌خواهد بداند آيا نماز او قبول شده يا نه ببيند آيا نمازش او را از زشتيها و بديها باز داشته است يا نه؟ به همان اندازه كه او را باز داشته نمازش قبول شده است!» [3]

[1]. عيون اخبار الرّضا، مطابق نقل نور الثّقلين، جلد 1، صفحه 39، حديث 39

[2]. وسائل الشّيعه، جلد 3، صفحه 4

[3]. مجمع البيان، جلد 8، صفحه 285، ذيل آيه 45 سوره عنكبوت‌