و از تعبير آيه چنين بر مى‌آيد كه نذر سكوت براى مردم آن زمان يك كار شناخته شده بود؛ به همين دليل، هنگامى كه مريم با اشاره اظهار داشت كه روزه سكوت گرفته‌ام ظاهراً كسى بر اين كار او ايراد نگرفت.

اين احتمال نيز داده شده است كه روزه او از آب و غذا و كلام بوده نه تنها سكوت.

البتّه روزه سكوت در شريعت اسلام به خاطر تفاوت شرايط زمان و مكان تحريم شده و در حديثى از امام سجّاد، علىّ بن الحسين عليه السلام مى‌خوانيم‌

«وَصَوْمُ الْصُّمْتِ حَرامٌ؛

روزه سكوت حرام است!» [1]

همين معنى در حديث ديگرى در وصاياى پيامبر صلى الله عليه و آله به على عليه السلام نيز آمده است‌ [2]

در حديث ديگرى نيز از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«وَلاصَمْتَ يَوْماً الَى اللَّيْلِ؛

روزه سكوت از صبح تا به شب در اسلام وجود ندارد!» [3]

البتّه يكى از آداب صوم كامل در اسلام اين است كه انسان هنگام روزه گرفتن زبان خود را از آلودگى به گناه و سخنان باطل حفظ كند همان گونه كه چشم و گوش را بايد از آلودگى به گناه محافظت كرد. امام صادق عليه السلام در حديثى مى‌فرمايد:

«انَّ الْصَّوْمَ لَيْسَ مِنَ الْطَّعامِ وَ الْشَّرابِ وَحْدَهُ انَّ مَرْيَمَ قَالَتْ انى نَذَرْتُ لِلرَّحْمانِ صَوْماً اىْ صُمْتاً فَاحْفَظُوا الْسِنَتَكُمْ وَ غُضُّوا ابْصارَكُمْ ...؛

روزه تنها از غذا و نوشيدنيها نيست (مگر نمى‌بيند كه) مريم گفت: من براى خداوند رحمان روزه‌اى نذر كرده‌ام؛ يعنى، سكوت را، بنابراين هنگامى كه روزه هستيد زبانهاى خود را حفظ كنيد و چشمان خود را (از گناه) ببنديد!» [4]

به هر حال، از مجموع آيه و رواياتى كه در تفسير آن آمده اهمّيّت سكوت و ارزش آن ظاهر مى‌شود.

در آيه 10 همين سوره (مريم) اشاره ديگرى به اهمّيّت سكوت ديده مى‌شود آنجا كه در داستان «زكريّا» عليه السلام مى‌خوانيم: «هنگامى كه مژده تولّد حضرت «يحيى» عليه السلام در آينده نزديك به او داده شد در حالى كه هم خودش پير و ناتوان بود و هم همسرش نازا، از خداوند تقاضاى نشانه‌اى كرد،

(قالَ رَبِّ اْجْعَلْ لى آيَةً)

و به او وحى شد كه: نشانه تو

[1] وسائل الشّيعه، جلد 7، صفحه 390، باب تحريم صوم الصمت‌

[2] وسائل الشّيعه، جلد 7، صفحه 390، باب تحريم صوم الصمت‌

[3] وسائل الشّيعه، جلد 7، صفحه 390، باب تحريم صوم الصمت‌

[4]. نورالثّقلين، جلد 3، صفحه 332