ولىّ، در اين آيه به معناى سرپرست است و الّا روشن است كه كفّار و مشركان هيچ‌گونه دوستى با چنين مكان مقدّسى ندارند!

ه- در آيه پنجم سوره مريم نيز مى‌خوانيم:

فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي وَ يَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ‌

(خدايا!) تو از نزد خود جانشينى به من ببخش (و فرزندى به من عنايت كن) كه وارث من و دودمان يعقوب باشد.

روشن است كه ورثه پس از مرگ ولىّ و سرپرست، وارث اموال او هستند، نه اين كه تنها دوست و يار و ياور او باشند.

نتيجه اين كه كلمه ولىّ در آيات قرآن در معانى مختلفى استعمال شده است؛ ولى در اكثر موارد به معناى سرپرست و صاحب اختيار است.

منظور از ولىّ در آيه مورد بحث‌

با توجّه به آنچه گذشت، منظور از ولىّ در آيه مورد بحث، آيه ولايت، چيست؟

آيا ولىّ در اين آيه به معناى دوست و يار و ياور است؟

اين كه بر خلاف اكثر موارد استعمال اين كلمه در سراسر قران مجيد است. پس انصاف اين است كه «ولىّ» در اين آيه به معناى سرپرست و صاحب اختيار است؛ نه به معناى دوست و يار و ياور؛ زيرا:

اوّلًا: «انّما» كه در صدر آيه آمده دليل بر حصر است. يعنى فقط اين سه دسته ولىّ مؤمنان هستند، نه غير آنها؛ در حالى كه اگر ولىّ به معناى دوست باشد حصر معنى نخواهد داشت، زيرا در اين صورت واضح است كه غير از سه گروه فوق كسان ديگرى هم يار و ياور مؤمنان هستند، علاوه بر اين كه اگر ولىّ به معناى يار و ياور باشد اين همه قيد براى‌ «الَّذِينَ آمَنُوا»* لازم نبود، كه در حال اقامه نماز زكات بدهند. زيرا همه مؤمنان، حتّى در غير حال نماز و بلكه حتّى مؤمن بى‌نماز، مى‌تواند يار و ياور برادر مسلمان خويش باشد؛ بنابراين، از كلمه «انّما» كه دلالت بر حصر مى‌كند و قيود متعدّدى كه در مورد «الَّذِينَ آمَنُوا»* آمده است، استفاده‌