7. امام على عليه السلام و علم حقيقت (علم باطن)

دكتر أبو الوفاء غنيمى تفتازانى، استاد دانشگاه قاهره و شيخ طريقت، در مقدّمه خود بر كتاب‌ «وسائل الشّيعه» مى‌نويسد: «مشايخ و اصحاب طريقت؛ مانند رفاعى، بدوى، دسوقى و گيلانى از اجلّه علماى اهل سنّت، در اسناد طريقت خود به ائمّه اهل بيت و از طريق آن‌ها به امام على عليه السلام و از او به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم استناد مى‌كنند. زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمودند: «انا مدينة العلم و علىّ بابها» [1] و اين نزد عرفا خصوصيّتى در علم حقيقت، علم مكاشفه و علم باطن است كه بجز امام على عليه السلام كسى واجد اين خصوصيّت نيست. [2] در اكثر كتب اهل سنّت، شواهد فراوانى براى خصوصيّت امام على عليه السلام در اين علم وجود دارد؛ به عنوان نمونه، عُمَر به هنگام استلام حجر اظهار داشت: «مى‌دانم تو سنگى و سود و زيانى ندارى، اگر نديده بودم كه پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم تو را مى‌بوسيد، نمى‌بوسيدمت!» على عليه السلام خطاب به عمر فرمود: «او هم سود مى‌رساند و هم زيان، خداوند پيمان «عالم ذر» [3] را در اين سنگ به وديعت نهاد و اين سنگ در قيامت به سود كسانى كه وفاى به عهد كردند گواهى مى‌دهد!» عمر چون اين بشنيد گفت: «خدا مرا در سرزمينى كه تو آنجا نباشى زنده نگذارد، اى أبا الحسن! [4]»

8. امام على عليه السلام و جانشينى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم‌

بحث‌هاى گذشته خود به خود خوانندگان گرامى را به اين نتيجه‌گيرى سوق‌

[1] مدرك اين روايت در چند صفحه قبل ذكر شد.

[2] كيهان فرهنگى، شماره 184، صفحه 16.

[3] مشروح مباحث مربوط به «عالم ذر» را در تفسير نمونه، جلد 7، صفحه 5 به بعد، مطالعه فرماييد.

[4] الجامع الاصول لاحاديث الرّسول، جلد 2، صفحه 149.