جلوى چشم ما به آسمان بروى بازهم به تو ايمان نمى‌آوريم، مگر اين كه از آسمان نامه‌اى براى ما بياورى كه ما آن را مطالعه كنيم!

همانطور كه ملاحظه كرديد هفت معجزه‌اى كه ذكر شد، برخى مربوط به عمران و آبادى بود و برخى ديگر متضمّن نابودى و هلاكت تقاضا كنندگان آن بود، قسم سوم كارهاى غير معقول و محالى بيش نبود و بخش چهارم بهانه و لجاجت محسوب مى‌شد، نه تقاضاى معجزه.

اگر پيامبران در آوردن معجزات تسليم مردم مى‌شدند، عدّه‌اى از مردم ناآگاه و لجوج و بهانه‌گير هر روز معجزه‌اى از آن حضرات مى‌خواستند و دين و پيامبر خدا را به بازى مى‌گرفتند، بدين جهت خداوند به هر پيامبر معجزه يا معجزاتى كه نشانه آشكار و روشنى بر پيامبرى و رسالت او بود مى‌داد و به تقاضاهاى افراد لجوج اعتنايى نمى‌كرد.

با توجّه به اين مقدّمه طولانى به آيه شريفه بازمى‌گرديم: «كفّار گفتند: چرا آيه (و معجزه‌اى) از پروردگارش بر پيامبر اسلام نازل نشده است؟»

در پاسخ اين سؤال عرض مى‌شود: بر پيامبر اسلام معجزه‌اى نازل شد كه تمام جن و انس از آوردن همانند آن عاجز و ناتوان هستند. در آيه 88 همان سوره مى‌خوانيم:

قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى‌ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ كانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً

بگو: (اى پيامبر ما! من معجزه‌اى آورده‌ام كه) «اگر تمام انسانها و پريان (جنّ و انس) دست به دست هم دهند كه همانند اين قرآن بياورند، همانند آن را نخواهند آورد؛ هر چند يكديگر را (در اين كار) كمك كنند.

هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله از سوى خداوند معجزه‌اى آورده است كه هيچ كس توان آوردن همانند آن را ندارد و علاوه بر آن معجزات ديگرى نيز آورده است ديگر طلب معجزه بهانه‌جويى است، بدين جهت خداوند در پاسخ آنها كه طلب معجزه كردند مى‌فرمايد: