پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

اللَّهُ أَكْبَرْ، اللَّهُ أَكْبَرُ عَلَى‌ اكْمالِ الدِّيْنِ وَ اتْمامِ النِّعْمَة وَ رِضَي الرَّبِّ بِرِسَالَتِي وَ الْوِلايَةِ لِعَليٍّ مِنْ بَعْدي‌

خداوند بزرگ است، همان خدائى كه آيين خود را كامل و نعمت خود را بر ما تمام كرد، و از نبوّت و رسالت من و ولايت على پس از من راضى و خشنود گشت!

در اين هنگام شور و غوغايى در ميان مردم افتاد و على عليه السلام را به اين موقعيّت تبريك گفتند و از افراد سرشناسى كه به او تبريك گفتند، ابو بكر و عمر بودند، كه اين جمله را در حضور جمعيّت بر زبان جارى ساختند:

بَخّ بَخّ لَكَ يَا ابْنَ أَبي طالِبٍ أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَيْتَ مَوْلايَ وَ مَوْلا كُلِّ مُؤمِنٍ وَ مُؤمِنَةٍ

آفرين بر تو باد، آفرين بر تو باد، اى فرزند ابو طالب! تو مولا و رهبر من و تمام مردان و زنان با ايمان شدى!

در اين هنگام ابن عبّاس گفت: «به خدا اين پيمان در گردن همه خواهد ماند!»

و حسّان بن ثابت، شاعر معروف، از پيامبر صلى الله عليه و آله اجازه خواست كه به اين مناسبت اشعارى بسرايد؛ سپس اشعار معروف خود را چنين آغاز كرد:

يُنادِيْهِمْ يَوْمَ الْغَديرِ نَبيُّهُمْ بِخُمٍّ وَ اسْمِعْ بِالرَّسُولِ مُنادِياً

فَقالَ فَمَنْ مَوْلاكُمُ وَ نَبيِّكُمْ؟ فَقالُوا وَ لَمْ يَبْدُوا هُناكَ التَّعامِيا:

الهُكَ مَوْلانا وَ انْتَ نَبِيُّنا وَ لَمْ تَلْقِ مِنّا فى الْوَلايَةِ عاصِياً

فَقالَ لَهُ قُمْ يا عَلَىٌّ فَانَّنى رَضيتُكَ مِنْ بَعْدى اماماً وَ هادِياً

فَمَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا وَلِيُّه فَكُونُوا لَهُ اتْباعَ صِدْقٍ مُوالِيا

هُناكَ دَعا اللّهُمَّ وَالِ وَلِيَّهُ وَ كُنْ لِلَّذى عادا عَلِيّاً مُعادِياً [1]

[1] اين اشعار را جمعى از بزرگان دانشمندان اهل تسنّن نقل كرده‌اند، كه از ميان آنها: حافظ «ابو نعيم اصفهانى» و حافظ «ابو سعيد سجستانى» و «خوارزمى مالكى» و حافظ «ابو عبد الله مرزبانى» و «گنجى شافعى» و جلال الدّين «سيوطى» و «سبط بن جوزى» و «صدر الدّين حموى» را مى‌توان نام برد.