با انقلاب و انفجارى پايان مى‌پذيرد! در هنگام قيامت زمين بشدّت مى‌لرزد و كوه‌ها با تمام عظمت و وزنى كه دارند به هوا پرتاب مى‌شوند و در آسمان با هم برخورد مى‌كنند، و برخورد آن‌ها با هم آن قدر شديد است، كه به صورت غبارى پراكنده درمى‌آيند. خداوند سپس بر ويرانه‌هاى دنيا، جهان آخرت را پى‌ريزى مى‌كند و زمين و آسمانى ديگر مى‌آفريند. در آن روز انسان‌هايى كه از قبرها سر برداشته و دوباره زنده شده‌اند، بر سه دسته تقسيم مى‌شوند:

1- «اصحاب الميمنه»- عدّه‌اى در گروه اصحاب الميمنه جاى مى‌گيرند، اين‌ها سعادتمندان و خجستگان هستند و افتخار و بركت و سعادت از آنِ آن‌هاست.

2- «اصحاب المشئمه» [1]- عدّه‌اى ديگر، انسان‌هاى شوم و بدبخت و شقاوتمند هستند، اين‌ها كسانى هستند كه نامه اعمالشان را به دست چپشان مى‌دهند!

3- «السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ‌»- گروه سوم پيشگامان پيشگامانند. خداوند متعال براى اين گروه كه سعادتمندترين گروه‌هاى سه‌گانه هستند مدال افتخارى در نظر گرفته است كه هيچ كس آن را ندارد. و آن مدال افتخار، «مقام قرب» پروردگار است. آرى، سابقون مقرّبان درگاه الهى هستند.

خداوند متعال پس از اين تقسيم‌بندى، به شرح و تفسير پاداش‌ها و مجازات‌هاى گروه‌هاى سه‌گانه مى‌پردازد؛ پاداش‌هايى خيره‌كننده كه انديشه پيرامون آن وجدآفرين؛ و عذاب‌هايى دردناك كه تصوّر آن ناراحت‌كننده است! آيه 11 تا 26 به پاداش مقرّبان و سابقون مى‌پردازد، پاداش‌هايى كه بعضاً در ذهن نمى‌گنجد و تصوّر آن‌ها كه قابل تصوّر است، لذّت‌بخش مى‌باشد. و از آيه 27 تا 40 به پاداش اصحاب اليمين پرداخته شده است و از آيه 41 به بعد مجازات‌هاى دردناك اصحاب الشّمال بطور مفصّل بيان شده است.

[1] «ميمنه» و «مشئمه» را به دو معنى مى‌توان تفسير كرد: نخست به همان معناى «يُمن و بركت» و «شوم و بدبختى» و ديگر به معناى دست راست و چپ. از اين كه اين دو واژه مقابل هم قرار گرفته، مى‌توان گفت همان معناى اوّل مراد است، و از اين كه در آيات بعد سخن از دادن نامه اعمال سعادتمندان به دست راست، و شقاوتمندان به دست چپ خواهد آمد، مى‌توان استفاده كرد كه معناى دوم مراد است.