وقتى عبادت‌هاى چنين نوجوان غير بالغى صحيح و شرعى باشد، ايمانش به طريق أولى پذيرفته مى‌شود. نتيجه اين كه، ايمان قبل از بلوغ از نوجوان مميّز پذيرفته مى‌شود. از اين فراتر، ما معتقديم چنين نوجوانانى در مقابل برخى گناهان مسئول هستند و به صرف نرسيدن به سنّ تكليف، نمى‌توان آن‌ها را از پيامد تمام گناهان معاف داشت و بدين وسيله چراغ سبزى به آن‌ها نشان داد! بدين جهت اگر بچّه مميّزى كه هنوز به سنّ بلوغ نرسيده و مى‌داند كشتن يك بى‌گناه كار زشتى است، شخص بى‌گناهى را به قتل برساند، ضامن خون اوست و در پيشگاه خداوند مسئول است!

نتيجه اين كه، اشخاص غير بالغ در صورتى كه عاقل و هوشيار و مميّز باشند، ايمانشان پذيرفته مى‌شود. بنابراين بلوغ شرط پذيرش اسلام و ايمان نمى‌باشد.

نكته دوم: جمعى از انبياء و پيامبران الهى در سنّ طفوليّت به مقام نبوّت رسيده‌اند. چگونه بلوغ در نبوّت- كه قابل مقايسه با پذيرش ايمان نيست، شرط نمى‌باشد، ولى در پذيرش اسلام شرط باشد؟! به دو نمونه از اعطاى مقام نبوّت در طفوليّت توجّه كنيد:

1- حضرت يحيى‌ عليه السلام در سنّ طفوليّت به پيامبرى رسيد؛ خداوند متعال در آيه 12 سوره مريم در اين باره چنين مى‌فرمايد:

يا يَحْيى‌ خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا

اى يحيى‌! كتاب (خدا) را با قوّت بگير! و ما فرمان نبوّت را در كودكى به او داديم.

2- حضرت عيسى‌ نيز در سنّ طفوليّت به پيامبرى رسيد؛ خداوند در سوره مريم، آيه 30، از زبان آن حضرت به هنگامى كه در گهواره بود، چنين مى‌فرمايد:

قالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا

(ناگهان عيسى‌ زبان به سخن گشود و) گفت: من بنده خدايم؛ او كتاب (آسمانى) به من داده؛ و مرا پيامبر قرار داده است!