ب- اگر مشاهده كنيم شخصى كه از لحاظ علمى سرشناس و مورد احترام همه مردم است، نزد استادى كه ما او را نمى‌شناسيم زانوى أدب زده و درس مى‌خواند، از علم و دانش شاگرد به عظمت استاد پى مى‌بريم؛ مثلًا، اگر شيخ انصارى، يا علّامه حلّى را مشاهده نماييم كه نزد استاد گمنامى درس مى‌خواند، از طريق اين شاگرد به عظمت استاد پى مى‌بريم.

با توجّه به اين دو مثال، اكنون به پاسخ سؤال مذكور توجّه كنيد:

هنگامى كه به مطالعه شخصيّت على مى‌پردازيم، وى را در تمام صفات اخلاقى و انسانى برترين مى‌بينيم:

على با آن علم و دانش، كه يك نمونه آن نهج البلاغه است كه وقتى انسان در آن تفكّر و انديشه مى‌كند باور نمى‌كند از مغز انسانى تراوش كرده باشد، بدين جهت در وصف آن گفته‌اند: «پايين‌تر از كلام خداوند و بالاتر از كلمات تمام انسان‌ها است.»

على با آن قضاوت‌هاى عجيب و مبهوت‌كننده، كه سخت‌ترين پرونده‌هاى قضايى را به بهترين وجه حلّ و فصل مى‌كند و حق مظلوم را از ظالم مى‌ستاند.

على با آن عبادت و بندگى غير قابل توصيف، كه به هنگام نماز جز به خداوند نمى‌انديشد و به هيچ كس جز او توجّهى ندارد. تا آنجا كه معالجه‌اى كه در غير نماز بر على سخت است را به هنگام نماز بر روى او انجام مى‌دهند و با موفقيّت انجام مى‌شود.

على با آن شهامت و شجاعت مثال زدنى‌اش، كه در هيچ جنگى مغلوب نمى‌شود و هرگز پشت به دشمن نمى‌كند.

على با آن عدالت شديدش كه هيچ‌كس و هيچ چيز نمى‌تواند او را از مسير عدالت خارج كند و بالاخره همين عدالت منتهى به شهادتش مى‌شود.

آرى، اگر على عليه السلام را، كه در اين اوصاف و ويژگى‌هاى ديگر برترين انسان‌هاست، ملاحظه كنيم كه به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم ايمان آورده و تمام زندگى خويش را وقف تبليغ دين او نموده و خود را بنده‌اى از بندگان محمّد مى‌داند، آيا از على به حقانيّت ادّعاى رسالت حضرت محمّد پى نمى‌بريم؟ بنابراين، على شاهد و گواه ديگرى بر نبوّت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم است.

به اعتقاد ما اين شاهد و گواه بر نبوّت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم آن قدر با اهمّيّت است كه اگر فرضاً حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم هيچ دليل ديگرى بر نبوّت خويش نداشت جز شهادت علىّ بن أبي طالب، كافى بود!