نصارى، درهم پيچيده شده بود و همه آنها يا تسليم مسلمانان شده و يا مجبور به هجرت گشته بودند؛ بنابراين، طبق آنچه در آيه 41 سوره مائده آمده است، ترس و بيم پيامبر صلى الله عليه و آله از مسلمانان و ايمان‌آورندگان بود، نه از بيگانگان از اسلام!

بدين جهت تفسير آيه به يهود و نصارى، تفسير ناسازگارى است، همان‌گونه كه هرگونه تفسيرى بجز تفسير بر ولايت امير مؤمنان علىّ بن أبي طالب عليه السلام متناسب با محتواى آيه ولايت نيست.

بنابراين، آيه شريفه مذكور با شرح و توضيحى كه در بالا آمد جواب محكم و مستدل و متين و دندانشكنى است به همه كسانى كه امامت و خلافت بلافصل حضرت علىّ بن أبي طالب عليه السلام را انكار مى‌كنند.

راه دوم: تفسير آيه تبليغ در سايه روايات‌

دومين راه براى تفسير آيه شريفه، كمك گرفتن از احاديث و رواياتى كه در شأن نزول آن وارده شده و نظريّات و آراء مفسّران و دانشمندان اسلامى و تاريخ اسلام است.

عدّه زيادى از محدّثان صدر اسلام معتقدند كه آيه فوق در شأن امير مؤمنان على عليه السلام نازل شده است. از جمله اين دانشمندان:

1- «ابن عبّاس» راوى، مفسّر معروف و كاتب وحى، كه مورد قبول شيعه و اهل سنّت است.

2- «جابر بن عبد الله انصارى» چهره‌اى بسيار آشنا كه او نيز مورد قبول هر دو گروه مى‌باشد.

3- «ابو سعيد خدرى» از بزرگان اصحاب پيامبر كه بسيار مورد احترام است.

4- «عبد الله بن مسعود» يكى از نويسندگان وحى و از مفسّران قرآن كريم.

5- «أبو هريره» از راويان پركار مورد قبول اهل سنّت.

6 و 7- «حذيفه» و «براء بن عازب» دو تن از معاريف اصحاب پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله.