وجود دشمنانى كه به تعبير قرآن مجيد كينه و عناد و دشمنى از سيماى آنها بخوبى هويدا است‌ «قَدْ بَدَتِ الْبَغْضاءُ مِنْ أَفْواهِهِمْ‌ [1]». دشمنانى كه به هيچ اصلى از اصول انسانى پايبند نيستند و حاضرند براى حفظ منافع نامشروع خويش دست به هر جنايتى بزنند. در مقابل چنين دشمنان خطرناكى همواره بايد آماده دفاع و جهاد بود؛ و هميشه بايد حالت حماسه و سلحشورى را در جوانان مسلمان زنده نگهداشت. بدين جهت ما معتقديم كسانى كه مى‌كوشند با بازى‌هاى ناسالم، يا سرگرمى‌هاى سالم افراطى، روحيّه سلحشورى را در جوانان مسلمان تضعيف يا نابود كنند، بر خويشتن و كشور خويش، و اسلام عزيز خيانت بزرگى كرده‌اند.

پروردگارا! نور ايمان را در قلب ما شعله‌ورتر بفرما تا در پرتو نور ايمان از كشور ظلمانى و تاريك گناه هجرت كنيم و با جهاد در راه خداوند ديگران را نيز نجات دهيم.

مباحث تكميلى‌

1. چرا نام على عليه السلام در قرآن نيامده است؟

سؤال: اگر على عليه السلام جانشين بلافصل پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم است (همان‌طور كه شما معتقد هستيد و با استدلال به آياتى از قرآن مجيد در صدد اثبات آن مى‌باشيد)، پس چرا نام آن حضرت صريحاً در قرآن مجيد نيامده، تا اين همه بحث‌ها و اختلافات مطرح نشود؟

پاسخ: با توجّه به اين كه «على» فقط نام حضرت امير المؤمنين عليه السلام نبوده، همان‌گونه كه «ابو طالب» تنها كنيه پدر بزرگوارش نبوده است، بلكه نام و كنيه افراد متعدّدى در ميان عرب «على» و «ابو طالب» بوده، بنابراين اگر نام «على» صريحاً هم در قرآن ذكر مى‌شد، بازهم كسانى كه نمى‌خواستند اين حقيقت را بپذيرند بهانه‌اى داشتند و آن را بر «على» ديگرى تطبيق مى‌كردند. بدين جهت بهتر همان‌

[1] سوره آل عمران، آيه 118.