دوم اين كه، بايد شخصى به جاى پيامبر اسلام در بستر او بيارامد، تا دشمن متوجّه غيبت پيامبر و خروج آن حضرت از مكّه نگردد.

بدين منظور به على عليه السلام فرمود: «تو بايد امشب به جاى من در بسترم بخوابى» على عليه السلام عرض كرد: «اگر من در بستر شما بخوابم، آيا شما از دست دشمنان اسلام نجات خواهيد يافت و به سلامت به مدينه خواهيد رسيد؟ [1]» حضرت فرمود: بله، على عليه السلام به نشانه شكرانه سلامت وجود خليفه خداوند در زمين، سر به سجده مى‌سايد. مى‌گويند اين نخستين سجده شكر در شريعت مقدّس اسلام بود.

پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم پس از اين كه على عليه السلام را به جاى خويش نهاد، با لطف و عنايت خداوند از مكّه خارج شد و بر خلاف جهت مدينه به سمت جنوب مكّه حركت نمود و در غار ثور مأوا گزيد و پس از يأس دشمن از يافتن آن حضرت، به سوى مدينه حركت كرد و به سلامت به مدينه رسيد. [2]

بدون شك ليلة المبيت شب بسيار حسّاس، خطرناك و سرنوشت‌سازى براى اسلام بود و قهرمان اين شب پرمخاطره كسى جز حضرت امير المؤمنين عليه السلام نبود.

هنگامى كه پيامبر به سمت مدينه حركت مى‌كند، خداوند متعال در بين راه مكّه و مدينه آيه محلّ بحث را در شأن ايثار و فداكارى بى‌نظير على عليه السلام بر پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم نازل مى‌كند.

اعترافات دانشمندان اهل سنّت!

شأن نزولى كه بطور خلاصه ذكر شد، مخصوص علماى شيعه نيست؛ بلكه بسيارى از علماء اهل سنّت نيز آن را نقل كرده‌اند.

[1] توجّه داشته باشيد كه حضرت على عليه السلام از خطراتى كه ممكن است جان خودش را تهديد كند سؤال نمى‌كند، بلكه آنچه باعث دغدغه خاطر او مى‌شود سلامتى وجود نازنين پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم است، و هنگامى كه از سلامتى آن حضرت مطمئن مى‌شود، تمام خطرات را به جان مى‌خرد و در بستر آن حضرت مى‌خوابد!

[2] مشروح داستان ليلة المبيت را در فروغ ابديّت، جلد اوّل، صفحه 417 به بعد مطالعه فرماييد.