ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اين كه به فرمان خدا، از وى اطاعت شود. و اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‌كردند (و فرمان‌هاى خدا را زير پا مى‌گذاردند) به نزد تو مى‌آمدند، و از خدا طلب آمرزش مى‌كردند، و پيامبر هم براى آن‌ها استغفار مى‌كرد، خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند.

خداوند متعال، خود در اين آيه شريفه راه توسّل را به مردم تعليم مى‌دهد.

وهّابى‌ها در مقابل اين دو آيه قرآن مجيد، كه صريحاً توسّل را تجويز مى‌كند، چه جوابى دارند؟

توسّل به بزرگان بعد از مرگشان‌

آن‌ها كه جواب قانع‌كننده‌اى در برابر اين استدلال‌ها و آيات قرآن ندارند، مجبور شدند مقدارى از مواضع خود عدول نموده و توسّل به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را در زمان حياتش جايز بشمرند، ولى معتقدند كه توسّل به آن حضرت بعد از وفاتش جايز نمى‌باشد!

آن‌ها به لوازم اين سخن توجّه نكرده‌اند؛ زيرا معناى اين سخن طبق عقيده آن‌ها اين است كه شرك در حال حيات پيامبر جايز است، ولى بعد از رحلت آن حضرت جايز نمى‌باشد! و به تعبير ديگر، لازمه سخن آنان اين است كه شرك بر دو قسم است: 1. شرك مجاز و مباح! 2. شرك غير مجاز و حرام!

آيا تا كنون هيچ دانشمندى چنين سخنى گفته است؟

آيا هيچ مسلمانى تا كنون شنيده است كه شرك مجاز هم وجود دارد؟

باطل بودن و غير مجاز بودن شرك يك قانون كلّى عقلى است، كه هيچ استثنايى ندارد. وهّابى‌ها از نظر علمى جمعيّتى عقب مانده هستند و قابل مقايسه با ساير مذاهب اسلامى نمى‌باشند. نه مى‌توان آن‌ها را با علماى دمشق مقايسه كرد، و نه در حدّ و اندازه علماى الأزهر هستند، و نه قابل قياس با علماء و دانشمندان شيعه در حوزه‌هاى علميّه مى‌باشند.

علاوه بر اين، مگر بعد از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم چه چيزى از آن حضرت كم شده است؟ هر چند ممكن است جسم آن حضرت از بين برود، ولى بدون شك روح‌