آيه توبه آدم‌

فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‌

سپس (حضرت) آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت؛ (و با آن‌ها توبه كرد) و خداوند توبه او را پذيرفت؛ چرا كه خداوند توبه‌پذير و مهربان است.

«سوره بقره، آيه 37»

دورنماى بحث‌

آيه فوق، كه از يك سو گوشه‌اى از داستان حضرت آدم عليه السلام را بيان مى‌كند، و از سوى ديگر دليل مهمّى بر مشروعيّت توسّل مى‌باشد، و از سوى سوم سخن از توبه و بازگشت به سوى خدا دارد، از آيات فضايل خمسه طيّبه عليهم السلام محسوب مى‌شود. علاوه بر موضوعات سه‌گانه فوق، رواياتى در منابع عامّه و خاصّه در مورد پيوند اين آيه با اهل البيت عليهم السلام وجود دارد كه در ادامه بحث به آن‌ها خواهيم پرداخت.

شرح و تفسير

بازگشت به سوى خدا

«فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ‌»- بعد از ماجراى وسوسه ابليس و دستور خروج آدم از بهشت، آدم متوجّه شد كه به خويشتن ستم كرده، و بر اثر فريب شيطان از آن محيط آرام و پرنعمت بيرون رانده شده، و در محيط پرزحمت‌