مورد اشاره اين آيات، نذرى كرده بودند و در هنگام عمل به نذر، دست به ايثار بزرگى زده و به نيازمندان و يتيمان و اسيران كمك كرده بودند؛ بنابراين، آيات فوق شامل آن دسته از ابرار كه نذرى نكرده بودند و نشانه‌هاى فوق در آن‌ها نيست، نمى‌شود.

ثانياً: بر فرض كه آيات مذكور عامّ باشد و شامل تمام ابرار گردد، ولى بدون شكّ شامل شأن نزولش نيز مى‌گردد! بلكه على عليه السلام و فاطمه و فرزندانش عليهم السلام شاخص‌ترين و برترين مصاديق ابرار و نيكان هستند.

خلاصه اين كه، آيات سوره دهر در هر حال از سرمايه‌هاى اهل البيت عليهم السلام و از فضايل ارزشمند اين خاندان و از نشانه‌هاى امامت و خلافت بلافصل حضرت على عليه السلام است.

پيام‌هاى آيه‌

1. اهمّيّت كمك به نيازمندان‌

خمير مايه اصلى آيات هيجده‌گانه، و آنچه موجب اين پاداش‌هاى مهمّ دوازده‌گانه شد، مسأله كمك‌هاى انسانى به نيازمندان بود، و اين نشانگر عنايت ويژه و اهمّيّت فوق العاده‌اى است كه خداوند مهربان به اين موضوع داده است.

هر كس خواستار شمول عنايت پروردگار مهربان نسبت به خويش است، بايد به كمك مستمندان و بيچارگان بپردازد. و اگر از اين مرحله بالاتر رود و از آنچه خود بدان نيازمند است ايثار كند، بدون شك عنايت ويژه خداوند شاملش مى‌گردد.

براى روشن‌تر شدن اهمّيّت ويژه كمك به نيازمندان، به دو روايت زير توجّه كنيد:

1- حضرت على عليه السلام در نامه‌اى خطاب به فرزندش امام حسن مجتبى عليه السلام چنين مى‌فرمايد:

وَ اعْلَمْ أَنَّ امَامَكَ عَقَبَةً كَئُوداً، الْمُخِفُّ فِيهَا احْسَنُ حَالًا مِنَ الْمُثْقِلِ، وَ الْمُبْطِى‌ءُ عَلَيْهَا اقْبَحُ حَالًا مِنَ الْمُسْرِعِ، وَ انَّ مَهْبِطَكَ بِهَا لَا مَحَالَةَ امَّا عَلَى جَنَّةٍ اوْ عَلَى نَارٍ، فَارْتَدْ لِنَفْسِكَ قَبْلَ نُزُولِكَ، وَ وَطِّئ الْمَنْزِلَ قَبْلَ حُلُولِكَ، فَلَيْسَ بَعْدَ الْمَوْتِ مُسْتَعْتَبٌ، وَ لَا الَى‌ الدُّنْيَا مُنْصَرَفٌ‌ [1]

[1] نهج البلاغه، نامه 31.