الف- شراب كافور- «إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً»- ابرار و نيكان در بهشت از شرابى مى‌نوشند كه با عطر خوش كافور آميخته شده است.

كافور در زبان فارسى به همان مادّه ضدعفونى‌كننده‌اى گفته مى‌شود كه يكى از غسل‌هاى ميّت را با آبى كه با آن مخلوط شده انجام مى‌دهند، تا جسد ميّت ضدّ عفونى گردد، ولى در لغت عرب معناى وسيع‌ترى دارد و به هر چيز معطّر و خوش بويى اطلاق مى‌گردد؛ بنابراين، منظور از شراب كافور، شرابى است كه عطر مخصوصى دارد، به حدّى كه وقتى بهشتيان از آن مى‌نوشند از عطرش هم لذّت مى‌برند.

ب- شراب زنجبيل- «وَ يُسْقَوْنَ فِيها كَأْساً كانَ مِزاجُها زَنْجَبِيلًا»- زنجبيل در لغت عرب، هم بر معناى معروفش استعمال مى‌شود و هم به معناى عطر خاصّى مى‌باشد، ولى در اينجا به معناى دوم است. بهشتيان از شرابى كه آميخته با عطر زنجبيل است، نوشانيده مى‌شوند.

ج- شراب طهور- «وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»- سومين شرابى كه بهشتيان از آن استفاده مى‌كنند، شراب طهور است. خداوند خود اين شراب را به بهشتيان مى‌نوشاند.

تعبيراتى كه در مورد شراب‌هاى سه‌گانه آمده قابل دقّت است؛ در مورد شراب كافور تعبير به «يَشْرَبُونَ‌» شده است؛ يعنى بهشتيان با دست خود اين نوع شراب را مى‌نوشند. و در مورد شراب زنجبيل تعبير به «يَسْقُونَ*» شده است؛ يعنى خدمه بهشتى اين شراب را به بهشتيان مى‌نوشانند. و در مورد شراب طهور تعبير به «سَقاهُمْ رَبُّهُمْ‌» شده است؛ يعنى خداوند متعال، خود اين شراب را به بهشتيان مى‌نوشاند!

شراب طهور چيست؟

در روايتى مى‌خوانيم كه وقتى بهشتيان شراب طهور مى‌نوشند:

يُطَهِّرُهُمْ مِنْ كُلّ شَىْ‌ءٍ سِوَى اللَّهِ‌ [1]

[1] بحار الأنوار، جلد 8، صفحه 113.