- على رغم اين كه سنّ آن‌ها كم بود- به تبعيّت از پدر و مادر به همان شكل نذر نمودند. فضّه (خادمه) كه در آنجا حاضر بود نيز- احتمالًا- به همان شكل نذر كرد.

طولى نكشيد كه كسالت آن دو ريحانه پيامبر برطرف شد و بنا شد كه اهل البيت عليهم السلام نذرشان را ادا كنند. روز اوّل روزه گرفتند؛ على عليه السلام براى افطار اين سه روز مقدارى جو تهيّه كرد، آن را آرد كردند و به سه قسمت تقسيم كردند، قسمتى از آن را جهت تهيّه نان براى افطار روز اوّل خمير كردند و به تعداد افراد روزه‌دار، نان جو تهيّه نمودند. به هنگام افطار صدايى از پشت درب حياط منزل شنيده شد، اهل خانه به بيرون از خانه آمدند، شخصى را ملاحظه كردند كه اينگونه آن‌ها را خطاب كرد:

«السَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اهْلَ الْبَيْتِ» سپس عرض كرد: «من شخص محتاج، نيازمند و مسكينى هستم، به من كمك كنيد.»

حضرت على عليه السلام نانى كه سهم خودش بود را به آن فقير داد، فاطمه عليها السلام نيز چنين كرد؛ بقيّه اعضاى خانواده هم سهميّه خويش را به آن مسكين دادند و آن شب با آب افطار كردند. [1]

روز بعد هم روزه گرفتند و با 3 1 ديگر از آرد جو نان تهيّه كردند؛ آماده خوردن افطارى بودند، باز صداى شخصى را از خارج منزل شنيدند، كه مى‌گويد:

«السَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اهْلَ الْبَيْتِ»، به خارج منزل رفتند. از او پرسيدند: تو كيستى و چه حاجتى دارى؟

گفت: «يتيمى از يتيمان اين شهر هستم، گرسنه‌ام سيرم كنيد»، باز على عليه السلام سهم خويش را به آن يتيم داد و بقيّه نيز همين كار را در كمال اخلاص و جهت رضاى‌

[1] امروزه سفره‌ها رنگين شده و متأسّفانه گاه به ناشكرى منتهى مى‌شود، به گونه‌اى كه اگر در بعضى از سفره‌ها بيش از يكى دو نوع غذا نباشد، اهل آن سفره شروع به گله و ناشكرى مى‌كنند و اين خطرناك است! امّا وضع عموم مسلمانان در آن زمان مناسب نبود، غالب مردم با آب و نان خالى شكم خود را سير مى‌كردند.