واجد آن حاضر نيست اين محبّت را با هيچ چيز ديگر معاوضه كند، بلكه جانش را هم در اين راه فدا مى‌كند.

به نمونه‌اى از اين محبّت عالى توجّه كنيد:

ميثم تمّار، عاشقى خالص‌

على عليه السلام به يكى از عاشقان خالص و داراى محبّتى فراوان، مى‌گويد:

تو را در آينده به خاطر دفاع از من و مكتب من و عشق و علاقه‌ات به من، بردار مى‌آويزند! در آن لحظه چه حالى خواهى داشت؟

عاشق مذكور نترسيد، نهراسيد، از على فرار نكرد، بلكه خوش‌حال شد و عرض كرد: آقا! كجا مرا به دار خواهند آويخت؟!

على عليه السلام به نخلى از نخلهاى كوفه اشاره كرد و فرمود: بر روى چوبه اين نخل تو را به دار خواهند زد.

اين عاشق پاكباخته، نه تنها از على عليه السلام فاصله نمى‌گيرد و از او دور نمى‌شود و از آن شهر و ديار نمى‌گريزد، بلكه آتش عشقش به على شعله‌ورتر مى‌شود.

هر روز به نزد آن نخل مى‌آيد، به آن رسيدگى مى‌نمايد، آبياريش مى‌كند، در كنارش نماز مى‌خواند، با درخت عشق مى‌كند و با آن گفتگو مى‌كند:

اى نخل! تو براى من ساخته شده‌اى و من براى تو! روزى مرا به جرم عشق به على عليه السلام بر روى تو بردار خواهند آويخت!» [1] در كجاى تاريخ بشريّت چنين انسانهاى عاشقى يافت مى‌شود؟!

[1] نحوه اعدام به وسيله «چوبه دار» در گذشته، در مقايسه با امروز متفاوت بوده است، امروزه طناب مخصوص چوبه دار را به گردن شخص مجرم مى‌اندازند و او را به بالا مى‌كشند، يا زير پايش را خالى مى‌كنند، تا در مدّت زمان كوتاهى بميرد؛ ولى در گذشته طناب را به زير دستان شخص مورد نظر مى‌انداختند و او را به روى چوبه دار محكم مى‌بستند، تا روزهاى متمادى در مقابل حرارت آفتاب و گرما يا سرما و بارش باران باشد و از تشنگى و گرسنگى زجركُش شود و بميرد و حتّى پس از مرگ نيز جنازه بعضى از آنها را پائين نمى‌آوردند، تا عبرت ديگران شود و به مرور زمان تمام گوشت بدنشان بريزد و تنها اسكلت آنها باقى بماند!