فهميدند، همانگونه كه تمام علماء شيعه و اهل سنّت نيز بر اين عقيده هستند و با قطع نظر از تفسيرهايى كه براى «قربى‌» دارند، مودّت و محبّت آنان را واجب مى‌دانند، امّا باز اين سؤال را تكرار مى‌كنيم كه: چرا محبّت اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله واجب شده است؟ آيا اين مسأله، مانند بعضى از احكام، كه فلسفه آن براى ما روشن نيست، امرى تعبّدى است، يا فلسفه روشن و واضحى دارد؟ و آن اين كه محبّت، مقدّمه اطاعت و پيروى از آن بزرگان است.

اگر بخواهيم تفسير صحيحى براى آيه مودّت و ساير آيات مرتبط با آن و روايت بلندى كه در تفسير فخر رازى خوانديم و روايت فوق و روايات ديگرى كه خواهد آمد، داشته باشيم بايد محبّت را فلسفه ولايت و حكومت و خلافت بدانيم. ولايتى كه در رديف رسالت و همسنگ آن است. تا همان‌گونه كه رسالت بنيان اسلام است، ولايت ادامه آن باشد.

مخصوصاً اگر به اين نكته توجّه كنيم كه با وجود اقوام و بستگان فراوان براى پيامبر صلى الله عليه و آله نظير عبّاس بن عبد المطّلب و فرزندانش، فرزندان ديگر ابو طالب، ساير فرزندان عبد المطّلب و نوه‌هاى او بقيّه اقوام پيامبر صلى الله عليه و آله، آن حضرت فقط انگشت روى فاطمه و على و حسن و حسين مى‌نهد، اين قرينه محكمى است كه منظور ولايت و امامت است و اگر محبّت عادى بوده است، مودّت تمام اقوام پيامبر لازم بود.

2- مرحوم طبرسى در مجمع البيان‌ از حاكم حسكانى در شواهد التّنزيل‌ به نقل از أبو أمامه باهلى روايت زير را، كه ريشه‌هاى دعاى ندبه در آن ديده مى‌شود، از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نقل مى‌كند:

إِنَّ اللَّهَ تَعالى‌ خَلَقَ الانْبياءَ مِنْ أَشْجارٍ شَتّى وَ خَلَقَ أَنَا وَ عَلِيّا مِنْ شَجَرَةٍ واحِدَةٍ فَانَا أَصْلُها وَ عَلِيٌ فَرْعُها وَ فاطِمَةُ لِقاحُها وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ثِمَارُها وَ أَشْياعُنا أَوْراقُها، فَمَنْ تَعَلَّقَ بِغُصْنٍ مِنْ أَغْصانِها نَجا وَ مَنْ زاغَ عَنها هَوى‌ وَ لَوْ أَنَّ عبداً عَبَدَ اللَّهَ بَيْنَ الصَّفا وَ الْمَرْوَةِ الْفَ عامٍ ثُمَّ الْفَ عامٍ ثُمَّ الْفَ عامٍ حَتَّى يَصيرَ كَالشَّنِ‌