آينده روشن مسلمانانى مى‌پردازد كه ايمان و عمل را با هم آميختند و تنها به شهادت بر يكتايى خدا و نبوّت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله قناعت نكرده، بلكه به دنبال آن در انجام كارهاى صالح و شايسته پافشارى به خرج دادند. در اين آيه شريفه، ضمن ترسيم آينده مؤمنينى كه عمل صالح دارند به سه پاداش مهمّ آنها در سراى آخرت اشاره مى‌شود، كه هر كدام از ديگرى ارزشمند تر است:

1- «فِي رَوْضاتِ الْجَنَّاتِ»- اوّلين پاداش آنها اين است كه در جهان آخرت به هنگامى كه به بهشت وارد شدند در «رَوْضاتِ الْجَنَّاتِ» مسكن مى‌گزينند.

سؤال: «روضات الجنّات» كجاست؟

پاسخ: اگر سراسر قرآن را مطالعه كنيم، اين جمله را جز در آيه 22 سوره شورى‌ نمى‌يابيم. عرب به باغهاى سرسبز، پرپشت، پرآب و با طراوت، «روضه» مى‌گويد، كه جمع آن‌ «روضات» است.

البتّه گاهى به محلّ اجتماع آب هم اين كلمه اطلاق شده است، ولى منظور از «روضه» در اينجا همان معناى اوّل است. پس روضات الجنّات به معناى باغهاى بهشت است.

سؤال: با توجّه به اين كه سراسر بهشت بسان باغ سرسبز و خرّمى است، اين جمله «باغهاى بهشت» به چه معنا است؟

پاسخ: از جمله فوق استفاده مى‌شود كه علاوه بر خود بهشت، باغهاى مخصوصى وجود دارد كه متعلّق به بندگان خاصّ خداست.

نتيجه اين كه، اوّلين پاداش و امتياز مؤمنين داراى اعمال صالحه، «روضات الجنّات» است.

2- «لَهُمْ ما يَشاؤُنَ*» مؤمنين داراى اعمال شايسته، علاوه بر اين كه در باغهاى مخصوص و ويژه بهشت سكنا مى‌گزينند، هر آنچه را هم بخواهند براى آنها فراهم مى‌شود. واقعاً در مورد نعمتهاى مادّى بالاتر از اين مسأله تصوّر نمى‌شود، كه انسان هر آنچه ميل داشته باشد و بخواهد به او بدهند!

3- «عِنْدَ رَبِّهِمْ*»- نعمتهاى بهشتى مخلوطى از نعمتهاى مادّى و معنوى است.