زنان به تنهايى نمى‌شود.

بنابراين، با توجّه به اين كه قرآن كلام خداست و كلام خداوند فصيح ترين كلمات است، قطعاً در تغيير ضميرها و فعلها مطلبى مورد نظر بوده است و لا بد منظور از اهل بيت افرادى ديگر غير از زنان پيامبر بوده است كه خداوند سياق آيه تطهير را متمايز از آيات قبل و بعد نازل كرده است.

نتيجه اين كه، طبق اين بيان منظور از اهل البيت قطعاً نمى‌تواند همسران پيامبر باشد، بلكه منظور افراد ديگرى است كه بايد با دليل و برهان آنها را جست.

دوم: دومين دليل بر بطلان اين عقيده اين است كه با توجّه به شرح و تفسير آيه تطهير، اهل البيت با يد داراى ويژگى عصمت مطلقه باشند، كدام يك از دانشمندان و مفسّران شيعه يا سنّى، براى همسران پيامبر عصمت قائل شده است؟ همسران پيامبر هر چند غالباً انسانهاى خوبى بودند، ولى نسبت به بعضى از آنها نه تنها نمى‌توان ادّعاى عصمت كرد، بلكه مى‌توان ارتكاب گناهان بزرگى را با ادلّه و شواهد روشن به اثبات رساند، به يك نمونه آن توجّه كنيد:

علىّ بن أبي طالب عليه السلام تنها خليفه‌اى بود كه هم امتياز نصب از سوى پروردگار را داشت و هم امتياز انتخاب از سوى مردم و مسلمانان! آن هم انتخابى متفاوت با سه خليفه پيشين؛ زيرا خليفه اوّل توسط افراد معدود و خاصّى در سقيفه بنى ساعده انتخاب شد و سپس مردم مجبور به بيعت با او شدند و خليفه دوم تنها از سوى خليفه اوّل نصب شد و خليفه سوم تنها با سه رأى از آراء شوراى شش نفره زمام امور را به دست گرفت؛ ولى على عليه السلام با اقبال عامّه مردم، كه با رضا و ميل باطنى به سوى او آمده بودند، مواجه شد و بيعت كرد. ازدحام مردم براى بيعت با آن حضرت بقدرى زياد بود كه حضرت فرمود:

«ترسيدم حسن و حسين زير دست و پاى مردم از بين بروند! [1]»

امّا يكى از زنان پيامبر را مى‌بينيم كه با خليفه بر حق پيامبر، به مخالفت بر مى‌خيزد و بيعت خويش را مى‌شكند و بر خلاف دستور پيامبر صلى الله عليه و آله كه به زنان‌

[1] نهج البلاغة، خطبه سوم (خطبه شقشقيّه).