پاسخ: براى پاسخ به اين پرسش، لازم است توضيحى كوتاه پيرامون اراده تكوينى و تشريعى ارائه كنيم:

اراده تشريعى: اراده تشريعى به معناى فرمان و دستورات الهى و به تعبير ديگر همان واجبات و محرّمات است. آيه 185 سوره بقره، يكى از آياتى است كه اراده الهى در آن به معناى اراده تشريعى است. خداوند در اين آيه شريفه پس از بيان وجوب روزه ماه رمضان و استثناء اين حكم نسبت به مسافران و مريضان، مى‌فرمايد:

يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ

خداوند راحتى شما را مى‌خواهد، نه زحمت شما را!

منظور از اراده الهى در اين آيه، اراده تشريعى است؛ يعنى، احكام خداوند در مورد روزه ماه رمضان آسان است و مشكل نمى‌باشد؛ بلكه تمام احكام اسلام، احكام سختى نيست و لهذا پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرمودند:

بُعِثْتُ إِلَيْكُمْ بِالْحَنَفِيَةِ السَّمْحَةِ السَّهْلَةِ [1]

من با يك دين و شريعت آسان و راحت به سوى شما مبعوث شدم.

اراده تكوينى: اراده تكوينى به معناى آفرينش و خلقت است؛ اراده تكوينى خداوند همان اراده آفرينش و خلقت چيزى يا كسى مى‌باشد.

نمونه اين اراده الهيّه، در آيه 82 سوره ياسين آمده است. خداوند متعال در اين آيه شريفه مى‌فرمايد:

إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ‌

فرمان او چنين است كه هرگاه چيزى را اراده كند، تنها به آن مى‌گويد: «موجود باش!» آن نيز بى‌درنگ موجود مى‌شود!.

منظور از اراده در اين آيه شريفه، اراده تكوينى است، حقيقتاً خداوند بقدرى قوى و پرقدرت است كه اگر اين عالم عجيب، كه ما در آن زندگى مى‌كنيم، و طبق‌

[1] بحار الانوار، جلد 65، صفحه 346.