بنابراين، نشانه‌هاى ايمان در سراسر زندگى على عليه السلام نمايان است. نتيجه اين كه، با استفاده از آيات ديگر قرآن و به كمك تاريخ نيز مشخّص شد كه منظور از «صادقين» علىّ بن أبي طالب عليه السلام است.

صادقين در روايات‌

اگر تنها به روايت ارزشمند ثقلين توجّه كنيم و آن روايت زيبا، كه بسان نور افكنى قوى و پرنور طول تاريخ را روشنى بخشيده، را در كنار آيه شريفه بنهيم، مصداق «صادقين» روشن مى‌شود. صادقين همان كسانى هستند كه در روايت ثقلين به عنوان افراد معصومى معرّفى شده‌اند كه تمسّك به آنان مانع گمراهى است. آرى، با توجّه به اين روايت، اهل البيت و ائمّه معصومين «صادقين» هستند. علاوه بر روايت فوق، روايات متعدّد ديگرى وجود دارد كه در خصوص آيه شريفه وارد شده است. به نمونه‌هايى از اين روايات توجّه كنيد:

1- پنج نفر از مشاهير و بزرگان اهل سنّت، كه نام آنها ذيلًا مى‌آيد، در اين زمينه روايتى نقل كرده‌اند: سيوطى‌ [1]، خوارزمى‌ [2]، علّامه ثعلبى‌ [3]، علّامه گنجى‌ [4]، و حاكم حسكانى‌ [5]، همگى از صحابى معروف پيامبر صلى الله عليه و آله، ابن عبّاس، يا جابر بن عبد الله انصارى، نقل كرده‌اند كه:

كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ‌، أَيْ كُونُوا مَعَ عَلِيِّ بْنَ ابي طالِبٍ‌ منظور از صادقين علىّ بن أبي طالب است.

برخى به جاى عبارت فوق، عبارت «هو علىّ بن أبي طالب» يا «نزلت فى علىّ بن أبي طالب» [6] را به كار برده‌اند كه همه به يك معنى است.

[1] الدّرّ المنثور، جلد سوم، صفحه 290.

[2] به نقل از احقاق الحق، جلد 3، صفحه 298.

[3] تفسير ثعلبى، به نقل از احقاق الحق، جلد 3، صفحه 297.

[4] كفاية الطّالب، صفحه 111، به نقل از احقاق الحق، جلد 3 صفحه 297.

[5] شواهد التّنزيل، جلد 1، صفحه 260.

[6] شواهد التّنزيل، جلد 1، صفحه 260.