اهمّيّت حديث ثقلين‌

حديث ثقلين از احاديث بسيار مهمّى است كه در موضوع ولايت و امامت، يا بى‌نظير است و يا بسيار كم نظير مى‌باشد. اين حديث از نظر دلالت بسيار قوى و روشن مى‌باشد و از نظر سند روايت متواترى است كه در منابع عامّه و خاصّه (سنّى و شيعه) به صورت گسترده مطرح شده است. و از مجموع مصادر و منابع اين روايت استفاده مى‌شود كه پيامبر صلى الله عليه و آله نه يك بار بلكه بارها اين حديث را فرموده‌اند. روايت فوق در منابع دست اوّل و معتبر شيعه ( «تهذيب الاخبار»، «الاستبصار»، «الكافى» و «من لا يحضره الفقيه» [1]) و اهل سنّت، كه همان‌ «صحاح ستّه» مى‌باشد، آمده است. صحاح ستّه عبارت است از:

1- «صحيح بخارى»، كه مهمترين كتاب در بين اين شش كتاب است و نويسنده آن، بخارى، در سال 256 ه. ق وفات يافته است.

2- «صحيح مسلم»، كه پس از صحيح بخارى، از اعتبار بيشترى برخوردار است.

مؤلّف اين كتاب، مسلم بن حجار، در سال 261 ه. ق فوت كرده است. اين دو كتاب را «صحيحين» و مؤلّفان آن دو را «شيخين» مى‌گويند.

3- «سنن ابن داود»، تاريخ وفات ابن داود سال 275 ه. ق است.

4- «سنن تِرْمَذى»، ترمذى در سال 279 ه. ق فوت كرده است.

5- «سنن نَسائى»، او (نسائى) در سال 303 ه. ق وفات يافته است.

6- «سنن ابن ماجه»، «ابن ماجه» متوفاى سال 273 ه. ق است.

تمام روايات كتابهاى شش‌گانه فوق از نظر اهل سنّت معتبر است، ولى تمام روايات معتبر آنها منحصر به اين شش كتاب نيست، بدين جهت شخصى به نام‌

[1] «تهذيب» و «استبصار» تأليف شيخ طوسى رحمه الله، و «كافي» تأليف مرحوم كلينى رحمه الله و «من لا يحضره الفقيه» نوشته شيخ صدوق رحمه الله است كه هر سه از اعاظم و استوانه‌هاى شيعه مى‌باشند. لازم به تذكّر است كه: اين كه گفته شده اين چهار كتاب، كتابهاى معتبر و دست اوّل شيعه است بدين معنى نيست كه تمام روايات مطرح شده در اين كتب معتبر و صحيح است و نيازى به بررسى سند آنها نيست، بلكه مقصود اين است كه غالب روايات آن معتبر است كه پس از بررسى سند روايات مشخّص مى‌شود.