1. استحكام روابط افراد با يكديگر.

2. رعايت كامل حقوق افراد.

3. ايجاد شرايط لازم براى پرورش افراد و رسيدن به كمالات فردى.

اگر اين سه اصل در جامعه‌اى حكمفرما باشد، افراد در اين جامعه از نظر اجتماعى به كمال رسيده و از مدنيّت بهره برده‌اند.

صميميّت و استحكام روابط از كجا پيدا مى‌شود؟

منافع مادّى، معمولًا منشأ ايجاد انواع اختلافات و كينه‌ها و از بين رفتن صميميّت است. براى رسيدن به اين هدف، بايد به يك سلسله اصول غير مادّى، پايبند بود؛ يعنى حسن نيّت و صميميّت در سايه ايمان، تأمين مى‌شود نه به وسيله حساب‌هاى بى‌روح مادّى.

به همين جهت، هيچ حكومتى، غير از حكومت دين و اخلاق قدرت ندارد تا غريزه استخدام و خودخواهى را، در بشر كنترل كند، به اجتماع او نظم و آرامش دهد و سه اصل بالا را به طور كامل در اجتماع، اجرا سازد. اگر دستورات صحيح مذهبى به صورت شايسته، مورد استفاده قرار گيرد، اين اصول، اجرا مى‌گردد و در نتيجه جامعه به سوى كمال مخصوص خود، هدايت مى‌شود.

دين با قوانين خود، شرايطى در محيط زندگى افراد بشر ايجاد مى‌كند كه باعث رشد و پرورش كافى آنها مى‌شود. به وسيله قوانين محكم و مقرّرات خود، در بين دلهاى افراد، الفت و صميميّت ايجاد مى‌كند و عللى را كه موجب فاصله و دورى افراد از يكديگر مى‌شود، از بين مى‌برد. دين به خاطر ايجاد وحدت عقيده، انسان‌ها را از پراكندگى فكرى نجات داده، هدف‌هاى مادّى را تعديل مى‌كند و سرانجام، افراد يك جامعه را مانند اعضاى يك بدن، تحت فرمان يك روح، يك اراده و يك فكر قرار مى‌دهد.

اجتماعى كه افراد آن به اصول ايمان و اخلاق، پايبند نيستند، صحنه مبارزه‌