ما نمى‌خواهيم ادّعا كنيم كه بشر با پيشرفت علوم و تمدّن كنونى، از نظر اخلاق و عمل هم پيشروى كرده است، بلكه شايد قضيّه بر عكس باشد، زيرا شكّى نيست كه با پيشرفت علوم طبيعى، مسائل مادّى نيز تقويت شده و وسايل عيش و نوش و شهوت رانى به طور عمومى در دسترس همه قرار مى‌گيرد و از طرفى نوعى آزادى مطلق- كه لازمه اين طرز تفكّر است- سبب مى‌شود كه مردم به طور قهرى از اخلاقيّات و آداب دينى دور شوند و جهات معنوى و علمى، رو به ضعف بگذارد.

به طور خلاصه گر چه پيشرفت علوم طبيعى، راه خداشناسى را هموارتر مى‌سازد و دلايل تازه‌اى براى شناسايى آن مبدأ بزرگ در اختيار ما مى‌گذارد، ولى سوء استفاده اكثريّت بى‌بند و بار، تأثير معكوسى روى اخلاق دارد و به همين جهت، همزمان با پيشرفت‌هاى صنعتى، مفاسد اخلاقى و آمار جنايات رو به افزايش مى‌رود.