امّا اگر به عكس به شما گفتند اين كتاب ظاهرش ممكن است زيبا باشد امّا نويسنده آن يك فرد كم سواد است كه هيچ مايه علمى ندارد و هيچ حسابى در كار او نيست!

معلوم است كه شما فقط يك نگاه سرسرى به كتاب مى‌كنيد و هر جاى آن را نامفهوم ديديد مى‌گوييد اين هم از بى‌اطّلاعى نويسنده است و حيف است كه انسان وقت خود را براى مطالعه آن تلف كند.

عالم هستى همانند كتاب بزرگى است كه هر يك از موجودات آن كلمه يا جمله‌اى از آن را تشكيل مى‌دهد، از نظر يك فرد خداپرست همه ذرات اين جهان قابل دقّت است، يك انسان با ايمان در پرتو نور خداپرستى؛ با كنجكاورى خاصّى به مطالعه اسرار آفرينش مى‌پردازد (و همين موضوع به پيشرفت علوم و دانش‌هاى انسانى كمك مى‌كند)، زيرا او مى‌داند آفريننده اين دستگاه، بى‌نهايت علم و قدرت دارد، و همه كارش روى حكمت و فلسفه است، بنابراين دقيق‌تر مطالعه مى‌كند، عميق‌تر بررسى مى‌نمايد تا اسرار آن را بهتر درك كند.

امّا يك فرد مادى انگيزه‌اى براى مطالعه عميق اسرار آفرينش ندارد زيرا خالق آنها را طبيعت بى‌شعور مى‌داند و اگر مى‌بينيم بعضى از دانشمندان مادى در صف مكتشفان علوم هستند به خاطر آن است كه آنها غالباً خدا را قبول دارند و فقط نام او را طبيعت مى‌گذارند، چرا كه براى كار طبيعت؛ «نظم» و «حساب» و «برنامه» قائل هستند.

خلاصه، خداپرستى وسيله پيشرفت علوم و دانشهاست.