نبايد مانند آن شاعر، خرده‌گيرى كرده بگوييم «يكى را داده‌اى صد ناز و نعمت» در حالى كه ديگرى را بر خاك ذلّت نشانده‌اى، يكى را كاخ‌نشين كرده‌اى و ديگرى را كوخ‌نشين!

بايد اين انتقادها را متوجّه وضع ناموزون و نظام غلط جامعه كرد. بايد به پا خاست و به اين بى‌عدالتى‌هاى اجتماعى پايان داد. با محروميت و فقر مبارزه كرد، و حقوق مستضعفان را به آنها داد، تا چنين پديده‌هايى پيدا نشود.

اگر همه قشرها از تغذيه كافى و بهداشت و درمان لازم بهره‌مند باشند در برابر بيمارى‌ها همگى پرقدرت و پرمقاومت خواهند بود.

امّا هنگامى كه وضع غلط نظام اجتماعى يك جامعه و استثمار حاكم بر آن به يكى آن قدر امكانات مى‌دهد كه حتّى سگ و گربه خانگيش داراى پزشك و درمان و دارو است امّا ديگرى ابتدايى‌ترين وسيله بهداشى را براى پرورش نوزادش ندارد چنين صحنه‌هاى ناگوار، فراوان به چشم مى‌خورد.

به جاى اين‌كه در اين گونه موارد ايراد بر كار خدا بگيريم بايد ايراد بر كار خود بگيريم. بايد به ظالم بگوييم ظلم مكن.

و بايد به مظلوم بگوييم زير بار ظلم مرو!

و بايد كوشش كنيم كه همه افراد يك جامعه از حداقل وسايل بهداشتى و درمانى و غذا و مسكن و فرهنگ و آموزش و پرورش بهره‌مند باشند.