فصل چهارم اين كتابْ خواهد آمد.

مبلّغ، اگر از حداقلّ ضرورى اين ويژگى‌ها برخوردار نباشد، نه تنها تلاش‌هاى تبليغى او سودمند نيست، بلكه براى جامعه و حتّى براى شخص او زيانبار و خطرناك خواهد بود.

ابزارهاى تبليغ‌

مبلّغ، علاوه بر داشتن انگيزه قوى و پيام فرهنگى غنى و ويژگى‌هاى شخصى لازم، براى موفّقيت، نياز به ابزار دارد. سخن، مهم‌ترين ابزار تبليغ و به مفهوم عام آن، تنها ابزار تبليغ در طول تاريخ است كه در قالب‌هاى: موعظه، خطابه، مناظره، و نثر و نظم، پيام مبلّغ را به انديشه و دل مردم منتقل مى‌كند.

جالب توجه است كه در روايات اسلامى، نوشتار نيز از مصاديق «سخن» شمرده شده و خط را «زبانِ دست» خوانده‌اند. بر اين اساس، وسايل اطّلاع رسانى جديد، مانند: سينما و تئاتر نيز از اشكال گوناگون سخن محسوب مى‌شوند.

در فصل پنجم اين كتاب، قدرت فوق‌العاده و سِحرآميز سخن و اطّلاع‌رسانى و شيوه‌هاى سخن گفتن با مردم، مورد توجّه قرار گرفته است.

مهم‌ترين نكته در اين فصل، اين است كه از نظر روايات اسلامى، سخن، از بالاترين قدرت در تحقّق اهداف فرهنگى، سياسى، اجتماعى، اقتصادى و نظامى برخوردار است.

ابزارهاى انتقال سخن و اطّلاع‌رسانى به مردم، مؤثّرتر از ابزارهاى نظامى و اقتصادى‌اند و قدرت آنها از قدرت نظامى و اقتصادى افزون‌تر است. اين، رهنمودى است بس مهم و ارزنده براى مبلّغان و برنامه‌سازان تبليغى مسلمان كه متأسّفانه، آن گونه كه شايسته است تا كنون مورد توجّه قرار نگرفته است و امروز، دشمنان اسلام، بيش از دوستان، از اين سلاح استفاده مى‌كنند.

امام خمينى رحمه الله در اين باره مى‌فرمايد:

تبليغات، مسئله‌اى است پر اهميّت و حسّاس؛ يعنى دنيا با تبليغاتْ حركت‌