سال 510 هجرى در بغداد تولّد يافت و به سال 597 هجرى درگذشت.

ابن جوزى، ثقه و از واعظان و حافظان حديث در بغداد بوده است. وى به علوم مختلفى چون فقه، حديث، رجال، تاريخ، لغت، كلام و علوم قرآن، تسلّط داشته و بيش از دويست جلد كتاب در اين علوم تأليف كرده كه مهم‌ترين آنها عبارت‌اند از: 1. الموضوعات، 2. العلل المتناهية فى الأحاديث الواهية، 3. الضعفاء والمتروكون، 4. المنتظم فى تاريخ الملوك والأمم.

از ويژگى‌هاى ابن‌جوزى كه سبب اشتهار وى‌شده، سختگيرى در جرح احاديث و جعلى دانستن بسيارى از احاديث ضعيف و حَسَن، و حتى صحيح است.

منشأ اين ويژگىِ منفى آن است كه ابن جوزى با ملاحظه احاديثى كه برخى از رجال آن ضعيف بوده‌اند- ولو آن كه ضعف مزبور، احياناً ناچيز بوده-، به ساختگى بودن آن احاديث توسط رجال مزبور، حكم كرده و آن احاديث را در كتاب الموضوعات خود، به عنوان حديثى كه جعلى بودن آن مسلّم است، جاى داده و توجّه نداشته كه براى بسيارى از آن احاديث، شواهد و متابعاتى وجود دارند كه حكايت از وجود اصلى براى آن احاديث مى‌كنند، به گونه‌اى كه گمان جعلى بودن، از بسيارى از آنها زايل مى‌گردد و در شمار احاديث حَسَن و صحيح (لغيره) قرار مى‌گيرند.[1]

4. مِزّى‌

ابو الحجاج يوسف بن عبد الرحمان قُضاعى دمشقى مزّى شافعى، به سال‌

[1]. ر. ك: تذكرة الحفّاظ، ج 4، ص 1342- 1348( ش 1098)؛ الضعفاء والمتروكين، ابن جوزى، مقدّمه، ص أى- طى( چاپ دارالكتب العلمية)؛ طبقات الحفّاظ، ص 502- 503( ش 1065).