كشيد و برخى هم گفته‌اند دو سال. وى به سال 179 هجرى در مدينه در گذشت و در قبرستان بقيع، دفن گرديد.

مالك، از حافظان حديث و در درجه اعلاى وثاقت بوده است. وى فقيه يكتاى مدينه و بلكه تمام ممالك اسلامى در زمان خودش بوده است و شافعى، در مدح وى گفته است زمانى كه از علما ياد شود، مالك، ستاره آنهاست.

وى از ائمه نقد رجال محسوب شده و در نقل روايت از راويان، بسيار محتاط و دقيق بوده و تنها از كسانى كه آنها را ثقه مى‌دانسته، نقل روايت كرده است. مالك در جرح و نقد رجال، سختگير بوده است و اين مطلب، در عصر خود وى نيز مشهور بوده است، چنان كه سفيان بن عُيَيْنه گفته است:

رحم اللَّه مالكاً ما كان أشدَّ انتقاده للرجال.

مناقب و فضايل مالك و مدايح نقل شده براى وى، چنان زياد است كه بيش از سى نفر از علما در اين باره، كتاب تأليف كرده‌اند.[1]

6. ليث بن سعد

ابو حارث ليث بن سعد بن عبد الرحمان فَهْمى مصرى به سال 94 هجرى تولّد يافت و به سال 175 هجرى در فُسطاط مصر درگذشت.

خانواده وى گفته‌اند كه ما از ايرانيان و از اهالى اصفهانيم. از خود ليث نيز نظير همين سخن نقل شده؛ ليكن مشهور آن است كه وى در قرشقنده (روستايى در مصر) به دنيا آمده است.

ليث از علماى مصر و حجاز، حديث شنيده و فقيهى ثقه و بى همتا در مصر بوده است و حديث وى نيز صحيح‌ترين حديث در آن ديار بوده است. شافعى، وى‌

[1]. ر. ك: الجرح و التعديل، ج 1، ص 11- 31؛ سير أعلام النبلاء، ج 8، ص 48- 135( ش 10)؛ طبقات الحفّاظ، ص 104- 105( ش 189).