كه پيامبرى به سويشان فرستاد و با آيين او، پيمان اطاعتشان را استوار ساخت و با دعوت او، الفتشان را فراهم آورد و اين كه چگونه نعمت، بال كرامت خود را بر سر آنان گشود و جويبارهاى بهره‌مندى را به سوى آنان روان ساخت و آيين، آنان را بر سر سفره بركتش به هم پيوند داد، تا آن كه غرق نعمت‌ها و برخوردار از طراوت زندگى گشتند!

كارها، آنان را در سايه حكومتى مقتدر نشانيد و حالِ ايشان، آنان را در پناه عزّتى چيره، پناه داد و امورشان در قلّه حكومتى استوار به آنان روى آورد. پس حكمرانانِ بر مردم و پادشاهان اطراف سرزمين‌ها شدند.

[آنان،] مالك امور كسانى شدند كه پيش‌تر، آنان بر ايشان حكومت مى‌كردند، و احكام را در ميان كسانى اجرا كردند كه پيش‌تر، آنان در ميان ايشان اجرا مى‌كردند. كسى قدرت در هم شكستن نيروى آنان را نداشت و هيچ كس خيال مبارزه با آنان را در سر نمى‌پروراند.[1]

936 امام باقر عليه السلام‌- در توصيف پيامبر خدا-: بركتى بود. با كسى سخن نمى‌گفت، مگر آن كه از ايشان مى‌پذيرفت.

937 امام باقر عليه السلام‌- در توصيف پيامبر خدا-: يادش نيكو و نامش مبارك بود.

محمّد صلى الله عليه و آله برگزيده پسنديده، پيامبر، و فرستاده درس‌ناخوانده از سوى خداوند بود.

ج- اهل بيت‌

938 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله‌- در وصف اهل بيتش و بركت آنان-: به سبب آنان، سرزمين‌هاى خدا آباد مى‌شود و به خاطر آنان، بندگان خدا روزى مى‌برند و به سبب آنان، خداوند از آسمان، باران مى‌فرستد و بركت‌هاى زمين را مى‌روياند.

[1]. گفتنى است كه دو جمله اخير، مفهوم كنايى متن عربى است و ترجمه الفاظ نيست.