كريم، مردم را به طور مطلق (بدون قيد و شرط)، به اين مفاهيم دعوت مى‌كند:

«وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»؛[1]

بايد گروهى از شما باشند كه به خير، فرا بخوانند و امر به معروف و نهى از منكر كنند؛ و آنان همان رستگاران‌اند.

بر اساس اين آيه شريف، خداوند متعال فرمان داده كه در ميان مسلمانان، بايد همواره گروهى باشند كه مردم را به مطلقِ «خير» و انواع نيكى و نيكوكارى فرا بخوانند و آنان را به پايبندى به مطلقِ «معروف (امور شناخته‌شده)» وادار نمايند و از مطلقِ «شر» و انواع بدى‌ها و گناهان و مطلقِ «منكَر (امور ناشناخته)» باز دارند.

نكته شايان توجّه، اين است كه قرآن كريم، «خير» و انواع خوبى را «معروف (شناخته‌شده)» ناميده و در مقابل، بدى‌ها و گناهان را «منكَر (ناشناخته)» نام نهاده است؛ گويا، اشاره به اين مطلب است كه فطرت سالم انسانى، با «خير و نيكى» مأنوس، و با «شر و بدى»، بيگانه است.[2] نكته ديگر، اين است كه تمام پايه‌هاى اعتقادى و برنامه‌هاى اخلاقى و عملى اسلام، در چارچوب «خير» و «معروف» سامان يافته و تمام امورى كه اسلام با آن مخالفت كرده، در چارچوبِ «شر» و «منكَر» قرار دارند. از اين رو، كوتاه‌ترين سخن در شناساندن اسلام، اين است كه: اسلام، يعنى دعوت به نيكى‌ها و بازداشتن از بدى‌ها.

[1]. آل عمران، آيه 104.

[2]. ر. ك: ص 13، پانوشت اوّل.