فَلاَ تَرُدَّنِي مِنْ سَنِيِّمَوَاهِبِكَ خائِباً

پس برمگردان و بى بهره مساز مرا از بلندى / 205 / عطاهاى خود ، در حالتى كه بى بهره و نااميد باشم . و ممكن است « سَنيِّ مَواهبِكَ » ، اضافه صفت باشد به موصوف ؛ يعنى از بخشش هاى بلند خود .

يَا كَرِيمُ

اى بخشنده بى مانند و نظير !

يَا كَرِيمُ

اى بزرگ بخشش !

يَا كَرِيمُ

اى بزرگوار و در كمال عظمت و بزرگوارى ! تكرير لفظ بزرگوار كريم ، از براى تأكيد استجابت دعاست .

بِرَحْمَتِكَ

أي : حالكون الأمل والرجاء وكشف الضر والمأمول متلبّسة بالجود الفائض منك ، يعنى : حالكونى كه اَمَل و رجا و كشف ضر ، پوشيده باشد به بخشش تو .

يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ

اى بخشنده ترينِ بخشندگان ! ختم دعاى بزرگوار به رحمت ، يا براى آن است كه هيچ كس مأيوس و محروم از بخششِ او نيست و در دار دنيا ، رحمتش شامل مؤمن و كافر و بَرّ و فاجر است ، يا براى ترغيب به ايمان و عبادت است و ترهيب از كفر و معصيت ؛ چون دانند كه او ـ جلّ شأنه ـ رحيم است . رحمت او خلايق را داعى بر ايمان و طاعت و عبادت گردد ، و صارف از كفر و معصيت باشد . بعد از اتمام دعا ، سر به سجده گذارند و روى نياز به درگاه بى نياز گذارند