وَحَقِّقْ بِفَضْلِكَ أَمَلِي وَ رَجَائِي

ومحقّق وثابت ويقين و واصل گردان به يارى افزونى بخشش ذاتى خود،مقصود مرا و اميدوارى مرا در طلب حاجات و اعطاى مسئولات كه از درگاه تو توقّع دارم. اَمَل و رجا ممكن است يكى متعلّق به دنيا / 204 / و ديگرى متعلّق به عُقبا باشد ، به اين معنى كه : حصول مقاصد دنيوى و اخروى من بكن ؛ زيرا كه حمل كلام بر تأسيس ، اولى است از تأكيد .

يَا خَيْرَ مَنِ انْتَجَعَ لِكَشْفِ الضُّرِّ وَالْمَأْمُولِ

انتجاع : طلب كردن و رو آوردن . الضُّرّ : بدحالى . مأمول : اميد و طلب خير . يعنى : اى بهترينِ همه كسانى كه طلب كنند و رو آورند به او از براى دفع نمودن بدحالى و گشودن طلب خير و حصول اميد ! چه ، ساحت درگاه و فناى بارگاه او از براى دفع بدحالى ها و گشايش اميدها مفتوح است . پس به او بايد اميدوار بود نه به غير او . و در بعضى نسخ دعا بدل انتجع « دُعي » واقع است ، أي : صرتُ مدعوّاً ؛ يعنى : اى بهترينِ همه كسانى كه خوانند او را ! و«المأمول» ، عطف است بر «مَن» كه در «يا خير مَن انْتَجَع» است يعنى : اى بهترينِ همه كسانى كه خوانند او را كه اميد داشته شود ، به اين معنى كه به او اميدوار باشند !

لِكُلِّ عُسْرٍ وَ يُسْرٍ بِكَ أَ نْزَلْتُ حاجَتِي

يعنى : از براى هر شدّت و صعوبتى و دشوارى و از براى حصول هر آسانى ، به درگاه تو فرستاده ام و فرود آورده ام و اندوخته ام مراد خود را . فقره شريفه ، متضمّن توكّل است و طلب فتح و نصرت و استعانت از درگاه او ـ جلّ شأنه ـ ، و مى تواند بود كه « لِكُلّ عُسرٍ ويُسرٍ » ، متعلّق به مأمول باشد ؛ يعنى : از براى دفع هر دشوارى و حصول هر آسانى ، فرود آوردم حاجت خود را و يقين دارم كه با كَرَم ذاتى ، قضاى حوائج من خواهى فرمود .