59. امام على عليه السلام: آن كه شأن خود را بشناسد، آن را با كارهاى فانى، خوار نمى‌سازد.

60. امام على عليه السلام: آن كه خود را بشناسد، پروردگارش را شناخته است.

61. امام على عليه السلام: در شگفتم از آن كه خود را نمى‌شناسد، چگونه پروردگارش را مى‌شناسد؟

62. امام على عليه السلام‌[1] در روايتى منسوب به ايشان‌: [خداوند،] آدمى را، داراى نفس ناطقه (دريابنده) آفريده است. اگر آن را با علم و عمل رشد دهد، مانند گوهرهاى (يا علّت‌هاى) نخستين خود خواهد شد[2] و اگر مزاج وى معتدل شود و از اضداد، جدايى گزيند، هر آينه با آن نفس ناطقه، شريكِ آن هفت آسمانِ محكم خواهد شد.

[1] صدر خيرات باشند به شعور و اختيار چنان‌كه مذهب حكماست پس آن نفوس معتدله نيز كه شريك آنها باشند، چنين باشند. نهايت، بعضى از اعاظم علماى ما دعوى جماديت آنها كرده و آن را از ضروريات دين شمرده‌اند و قوّت و استحكام آنها به اعتبار اين تواند بود كه هميشه بر جاى خود باشند و از مرور دهور، فتورى به آنها راه نيابد و بنا بر طريقه حكما، قوّت و استحكام معنوى نيز مراد تواند بود و به آنچه تقرير شد، ظاهر مى‌شود كه اين كلام، مؤيّد چندين اصل از اصول حكما مى‌تواند شد، نهايت نسبت آن به آن حضرت صلوات اللّه و سلامه عليه ثابت نيست، بلكه گمان فقير، اين است كه كلام يكى از حكما بوده كه بعضى از براى ترويج آن، نسبت به آن حضرت داده‌[ اند] و اللّه تعالى يعلم».

[2] آقا جمال خوانسارى، شارح غرر الحكم، در شرح اين جمله مى‌گويد:« يعنى آفريده‌[ است‌] حق تعالى آدمى را صاحب نفس ادراك‌كننده معقولات، چنان كه اگر پاكيزه گردانَد آدمى آن را به علم و عمل يعنى به تحصيل علم و عمل نيكو، پس شبيه شود با گوهرهاى اوايل علّت‌هاى آن، يعنى با ذوات آنها. و مراد به" اوايل علّت‌هاى آن"، عقول مقدّسه است بنا بر آنچه مذكور شد از مذاهب حكما كه آنها وسايط در ايجاد موجودات باشند و علل آنها منتهى به آنها شوند»( غرر الحكم و دُرَر الكلم: ج 4 ص 220).