پيك عمّار به مدينه بود و همراه با هُرمُزان به مدينه آمد.

وى در جنگ جمل، فرمانده پياده‌نظام كوفه بود و در جنگ صِفّين، فرماندهى برخى از قبايل كوفه را و در درگيرى‌هاى ماه ذى حجّه در جنگ صِفّين نيز گاهى فرماندهى سپاه را به عهده داشت.

او در جنگ نهروان، فرمانده جناح چپ سپاه بود و پس از آن، مأمور سركوبى شورش بنى ناجيه شد و خرّيت بن راشد را شكست داد. بعد از شبيخونِ يزيد بن شجره بر مكّه و مدينه، مَعقِل به مقابله با او و همراهانش شتافت، عدّه‌اى از آنان را اسير كرد و بقيه را فرارى داد.

پس از درهم شكسته شدن فتنه نهروان، على عليه السلام آهنگ نبرد با معاويه را داشت و چون آمادگى نسبى مردم كوفه روشن شد، مَعقِل، براى جمع‌آورى جنگاوران به نواحى اطراف كوفه رفت؛ امّا در حين مأموريت، خبر جانگداز شهادت على عليه السلام را دريافت كرد.

به هنگام حاكميت غارتگرانه معاويه و به سال 43 هجرى كه شورش مُستَورِد (از سران خوارجْ)، شيعيان را تهديد مى‌كرد، به رويارويى با او رفت و پس از درهم شكستن لشكر مُستَورِد، در نبردى تن به تن، او را به هلاكت رساند و خود نيز به شهادت رسيد.

سعيد بن قيس، او را خيرخواه، خردمند، استوارْ گام و شجاع خوانده است.

3/ 38

مِقداد بن عمرو

مِقداد بن عمرو بن ثَعلَبه بهراوى كِنْدى، معروف به مقداد بن اسود، قامتى بلند و چهره‌اى گندم‌گون داشت. او از ياران شجاع و قهرمان و نجيب پبامبر خدا بود كه در تمام جنگ‌هاى پيامبر صلى الله عليه و آله شركت كرد. او را مجمعِ فضايل و مناقب دانسته‌اند و يكى‌