فصل يكم: بهار زندگى‌

1/ 1

ارزش جوانى‌

قرآن‌

(خداست آن كس كه شما را ابتدا ناتوان آفريد، آنگاه، پس از ناتوانى، قوّت بخشيد، سپس بعد از قوّت، ناتوانى و پيرى داد. هر چه بخواهد، مى‌آفريند، و هموست داناى توانا).

(او همان كسى است كه شما را از خاكى آفريد، سپس از نطفه‌اى، آنگاه از علقه‌اى، و بعد شما را [به صورت‌] كودكى برمى‌آورد، تا به كمال قوّت خود برسيد).

حديث‌

1. امام على عليه السلام: ارزش چهار چيز را جز چهار گروه نمى‌شناسند: [ارزش‌] جوانى را جز پيران نمى‌شناسند؛[1] [ارزش‌] آرامش (آسايش) را جز گرفتاران نمى‌شناسند؛ [ارزش‌] سلامت را جز بيماران نمى‌شناسند، و [ارزش‌] زندگى را جز مُردگان نمى‌دانند.

[1] مَثَل حكيمانه‌اى مى‌گويد:« آه! اى كاش، جوان مى‌دانست و آه! اى كاش، پير مى‌توانست». از بدى روزگار اين است كه به ما حكمت نمى‌آموزد، جز در دوران پيرى كه جوانى را از ما مى‌گيرد. در جوانى، توان بر انجام دادن كار داريم، ولى نمى‌دانيم چه كارى را به انجام برسانيم و در پيرى، ناتوان از انجام دادن كاريم، ولى مى‌دانيم چه بايد انجام دهيم!