درهم شكند.

به هر حال، او شخصيّتى ارجمند بود كه رجاليان از او به عظمت ياد كرده‌اند. براى نمونه، ذهبى درباره او آورده است: راستگو، دانا، شاعر و شه‌سوار بود و دير زمانى زيست.

درباره وى در منابع آمده است: هنگامى كه معاويه بر اوضاع مسلّط شد، هيچ چيز برايش دوست‌داشتنى‌تر از ديدار با عامر بن واثله نبود. پس پيوسته به او نامه نوشت و اظهار لطف كرد تا آن كه عامر به نزد وى آمد. پس چون آمد، از او درباره عرب جاهلى پرسش‌هايى كرد.

عمرو بن عاص و چند نفر از همراهانش بر معاويه درآمدند. معاويه به آنان گفت: آيا اين را مى‌شناسيد؟ اين، شه‌سوار صِفّين و شاعر آن نبرد است. اين، دوست ابو الحسن [على‌] است. سپس گفت: اى ابو طفيل! چه قدر على را دوست مى‌دارى؟

گفت: به اندازه محبّت مادر موسى به موسى عليه السلام.

گفت: چه قدر بر او مى‌گِريى؟

گفت: مانند پيرزن و پيرمردى كه فرزندى برايشان نمانده است، و [با اين همه‌] از كوتاهى خود به نزد خدا عذر مى‌برم.

معاويه گفت: امّا اگر از يارانم درباره من بپرسند، آنچه را تو براى سرورت گفتى، در حق من نمى‌گويند.

عمرو [بن عاص‌] گفت: به خدا سوگند، ما باطل نمى‌گوييم.

معاويه، خطاب به آنان گفت: به خدا سوگند، حق را هم نمى‌گوييد.[1]

3/ 23

عبد اللّه بن بُدَيل‌

عبد اللّه بن بُدَيل بن وَرقاء خُزاعى، پيش از فتح مكّه اسلام آورد و در نبردهاى‌

[1] وقعة صفّين: ص 554.