نجاشى رحمه الله و ابن غضايرى، در مباحث علمى، با يكديگر مصاحبت داشته‌اند؛ امّا استادى احمد بن حسين غضايرى براى نجاشى، محلّ بحث واقع شده است.

نجاشى رحمه الله در موارد بسيارى به هنگام نقل از ابن غضايرى، بر او ترحّم كرده است (برايش «رحمه اللَّه» به كار برده است)؛ چنان كه در شرح حال احمد بن حسين بن عمر بن يزيد صيقل مى‌گويد:

له كتب لايعرف منها إلّا النوادر، قرأته أنا و أحمد بن الحسين- رحمه اللَّه- على أبيه.[1]

اين عبارت، هم بر همدرس بودن آن دو در نزد غضايرى و هم بر جايگاه نيك ابن غضايرى در نظر نجاشى، دلالت دارد.

همچنين نجاشى رحمه الله در موارد بسيارى بر منقولات وى اعتماد كرده است، چنان كه در شرح حال: سهل بن زياد،[2] جعفر بن عبد اللَّه،[3] احمد بن اسحاق،[4] حسين بن محمّد ازدى‌[5] و جز اينان، شرح حال و يا تأليفى را از وى نقل كرده است.

نجاشى رحمه الله در پايان شرح حال على بن محمّد بن شيران مى‌گويد:

كنّا نجتمع معه عند أحمد بن الحسين؛

(من و ابن شيران) با هم در نزد احمد بن حسين [غضايرى‌]، گرد مى‌آمديم.[6] اين، گوياى جلالت شأن ابن غضايرى است.

از جمله امتيازات ابن غضايرى كه موجب مراجعه و استناد به وى مى‌شده، آن كه:

وى نسخه‌هايى را از كتاب‌هاى اصحاب، چه به خطّ خود اصحاب و چه به خطّ ديگران، در اختيار داشته كه كمتردر دسترس ديگران بوده است، چنان كه كتاب‌

[1]. رجال النجاشى، ص 83( ش 200)

[2]. رجال النجاشى، ص 185( ش 490)

[3]. رجال النجاشى، ص 120( ش 306)

[4]. رجال النجاشى، ص 91( ش 225).

[5]. رجال النجاشى، ص 185( ش 490)

[6]. رجال النجاشى، ص 269( ش 705)