10/ 10 دعاى امام در قنوت‌

401. مهج الدعوات‌ از امام حسين عليه السلام (در قنوتش): خدايا! هر كس به پناهگاهى پناه آورْد و تو، پناهگاه منى. هر كس به آشيانه‌اى روى آورد و تو، آشيانه منى.

خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و نداى مرا بشنو و دعايم را اجابت كن و بازگشت و منزلگاهم را نزد خودت قرار ده. مرا از گرفتارى فتنه آزمونم و همراهىِ شيطان، نگاه دار، به سبب بزرگى‌ات كه شيفتگىِ جان فتنه‌زده‌اى با آن درنمى‌آميزد و باريكه‌اى از بدگمانى بدان راه نمى‌يابد و سرمستى‌اى بدان نزديك نمى‌گردد تا مرا به خواست خود، بگردانى، بى‌آن كه گمان بد ببرم و يا گمان بد به من برود، و نه در من ترديد شود و نه ترديد كنم، كه تو مهربان‌ترينِ مهربانانى.

402. مهج الدعوات‌ از امام حسين عليه السلام (در قنوتش): خدايا! از تو آغاز است و خواست (مشيّت)، براى توست. توان و نيرو، براى توست. تويى خداوندى كه جز تو خدايى نيست. دل‌هاى دوستانت را جايگاه خواستت و نهانگاه اراده‌ات قرار دادى و خِردهايشان را به امر و نهى‌هايت برانگيختى. هرگاه چيزى را بخواهى، انگيزه‌هاى درونى آنان را در ژرفاى وجودشان تحريك مى‌كنى و آنچه از اراده تو سرچشمه گرفته و بر زبانشان جارى شده، چيزى است كه تو به آنها فهمانده‌اى و بدان، باورمندشان ساخته‌اى. با خِردها تو را مى‌خوانند و با حقايقى كه تو به آنها بخشيده‌اى، به سوى تو فرا مى‌خوانند و من، از آنچه تو مرا آموخته‌اى، مى‌دانم كه تو را بايد بر آنچه به من نشان داده و بدان راه داده‌اى، سپاس گزارْد.

خدايا! من با همه اينها به تو و به توان و نيرويت پناهنده‌ام. خشنودم به حكمى كه در علم خود، به سوى من سوق مى‌دهى و روانه‌ام به هرجا كه تو روانه كنى و آهنگ كننده آنچه تو مرا به سوى آن، جهت داده‌اى، هستم. در جان‌نثارى به پاى آنچه تو را

از من خشنود مى‌كند، بخل نمى‌ورزم، چون تو مرا بدان راضى ساخته‌اى و از هيچ كوششى در آنچه تو مرا بدان خوانده‌اى، دريغ نمى‌دارم. به آنچه به من شناسانده‌اى، شتابانم و در راهى گام مى‌نهم كه تو برايم گشوده‌اى. در آنچه بصيرتم بخشيده‌اى، بصيرم و تا نگاهم داشته‌اى، [خود را از لغزش‌ها] نگاه مى‌دارم. پس مرا از نگاه‌داشت خود، رها و از عنايتت، بيرون مكن و از توانايى‌ات [كنار] منشان و از مقصودى كه بدان به خواسته تو مى‌رسم، بيرون مبر و نخستين گام‌هايم را با بينش، همراه كن و راهم را بر محبّت خود بگذار و مسيرم را راه درست قرار ده، تا مرا به آرزويم برسانَد. همان‌جا كه از من خواسته‌اى و براى آن مرا آفريده‌اى، فرودم آورد و در آنجا جايم ده و دوستانت را از آزموده شدن با من، در پناه گير و با رحمت خويش، آنان را براى رحمتت در نعمت‌بخشى به آنها بيازماى؛ آزمونِ برگزيدن و رَهيدن در پيمودن راه و پيروى روش من، و مرا به پدران و خويشان صالحم، ملحق فرما.