131. تأويل الآيات الظاهرة: امام حسين عليه السلام در كربلا، خطاب به يارانش فرمود: «آيا سرآغازِ كار خود و شما، و دوستان و دوستداران ما و دشمنان با دشمنان ما را برايتان نگويم تا تحمّل آنچه خود را در معرضش قرار داده‌ايد، برايتان آسان شود؟».

گفتند: چرا، اى فرزند پيامبر خدا!

فرمود: «خداوند، چون آدم عليه السلام را آفريد و كامل كرد و نام‌هاى همه چيز را به او ياد داد و بر فرشتگان عرضه داشت، محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين را پنج روح در پشتِ آدم عليه السلام قرار داد و نورهايشان، در افق آسمان‌ها و حجاب‌ها و بهشت و كرسى و عرش مى‌تابيد. سپس، خداوند، فرشتگان را از سرِ تعظيم به سجود در برابر آدم عليه السلام فرمان داد؛ زيرا او را بزرگ داشته و ظرفِ اين پنج روحى قرار داده بود كه نورشان، همه افق‌ها را فرا گرفته بود. پس فرشتگان، سجده كردند، جز ابليس، كه از فروتنى در برابر شكوه عظمت الهى و نورهاى ما اهل بيت، خوددارى ورزيد، در حالى كه همه فرشتگان در برابر آن، فروتنى كرده بودند. پس كبر ورزيد و با خوددارى ورزيدن [از سجده‌] و تكبّرش از كافران شد».

132. علل الشرائع: حبيب بن مظاهر اسدى به امام حسين عليه السلام گفت: شما پيش از آن كه خداى عز و جل، آدم عليه السلام را بيافريند، چه بوديد؟

امام عليه السلام فرمود: «ما تنديس‌هايى از نور بوديم كه گِرداگِرد عرش رحمان، مى‌چرخيديم و تسبيح و تهليل و سپاس‌گزارى را به فرشتگان مى‌آموختيم».

133. كنز الفوائد به سندش، از امام حسين عليه السلام: پيامبر خدا فرمود: «به بهشت درآمدم.

ديدم كه بر در آن با طلا نوشته‌اند:" خدايى جز اللّه نيست. محمّد، حبيب خداست. على بن ابى طالب، ولى خداست. فاطمه، آيتِ خداست. حسن و حسين، برگزيدگان خدايند. لعنت خدا بر دشمنان اينان باد!"».