دو. ملّا عبد اللَّه شوشترى‌

ملّا عبداللَّه شوشترى (م 1021 ق)، فقيهى محقّق، محدّثى رجالى، جامعِ معقول و منقول، و زاهدى عابد بوده است و در علم و عمل و قدرت انديشه و نيروى حافظه، از چهره‌هاى برجسته به شمار مى‌رود. وى از دانش‌آموختگان حوزه جبل عامل در اوايل قرن يازدهم هجرى بود و سهم مهمّى در احياى علم حديث داشت.[1] محمّد تقى مجلسى، به مناسبت يادكرد استادش ملّا عبد اللَّه شوشترى، كه از شاگردان مقدّس اردبيلى (از معاصران شيخ بهايى و ميرداماد) و از مهاجران به اصفهان بود، مى‌نويسد:

مى‌توان نشر فقه و حديث را [در اصفهان‌] بر اثر مساعى او دانست.

هرچند ديگران نيز وجود داشتند؛ امّا آنان اشتغالات بسيار داشتند و دوران تدريسشان اندك بود، بر خلاف اين بزرگْ‌مرد كه نزديك به چهارده سال در اصفهان به تدريس پرداخت ... آن هنگام كه او به اصفهان آمد، شماره طالبان علوم دينى، از اهل اصفهان و از شهرهاى ديگر به پنجاه نفر مى‌رسيد و حال آن كه در زمان وفات او بيش از هزار نفر از فضلا در اين شهر، حضور داشتند.[2] در ميان علماى اصفهان، افرادى همانند ملّا محمّد تقى مجلسى و رجالى محقّق ميرمصطفى تفرشى (صاحب نقد الرجال)، حسنعلى تسترى (/ شوشترى) فرزند ملّا عبداللَّه، ميرزا رفيع الدين محمّد بن حيدر نايينى (صاحب شرح أصول الكافى)، ملّا شريف الدين محمّد رويدشتى اصفهانى و مير محمّد قاسم قهپايى (از مشايخ اجازه صاحب روضات الجنات) بوده‌اند.[3]

[1]. روضة المتقين، ج 1، ص 21؛ الذريعة، ج 5، ص 65؛ معجم مؤلّفى الشيعة، ص 102.

[2]. لوامع صاحبقرانى، ج 14، ص 382؛ روابط خارجى ايران از ابتداى دوران صفويه تا پايان جنگ دوم جهانى، ص 45.

[3]. ريشه‌ها و جلوه‌هاى تشيّع در حوزه علميه اصفهان، ج 2، ص 189.