«إِنَّمَا الصَّدَقَـتُ لِلْفُقَرَآءِ وَالْمَسَـكِينِ . [1] همانا صدقه ها براى نيازمندان و مستمندان است» . گاهى به مفهوم فقر معنوى است ، همان سان كه در بيانِ امام على عليه السلام آمده است : فَقرُ النَّفسِ شَرُّ الفَقرِ . [2] فقرِ نفس (روح) ، بدترين فقر است . و گاه نيز به مفهوم احساس نياز به خداوند و احتياج به اوست ، همان طور كه در حديث شريف پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است: اللّهُمَّ أغنِنى بالاِفتِقارِ إلَيكَ . [3] بار خدايا! مرا با فقر به درگاه خود ، بى نيازى بخش . آشكار است كه در برخى از احاديث بخش نخست از فصل ششم ، فقر به همين معناى چهارم آمده است ـ و اين ، پس از فراغت جستن از اعتبار سندىِ آن احاديث است ـ ، همچون اين حديث كه : «فقر ، [مايه] افتخار من است و به آن ، مباهات مى ورزم» . در پرتو اين بحث ، آشكار مى شود كه اين دسته از احاديث ، با مبحث توسعه اقتصادى ، خواه به شكل اثباتى و خواه به صورت نفيى ، هيچ پيوندى ندارند .