ارتباط عرضى باشد، گروه ثانويه نام مى‌گيرد.

افرادى كه تعامل مستمر دارند و احساس پيوستگى مى‌كنند، گروه اجتماعى‌اند. امّا گروه اجتماعى مى‌تواند يك‌دست و بدون تفكيك موقعيت و تقسيم كار و بدون هرگونه تمايز و نابرابرى باشد، و به عكس مى‌تواند فرايند تقسيم كار و تفكيك موقعيت‌ها را از سر گذرانده و داراى تمايز ساختارى باشد. اين نوع اخير از گروه اجتماعى، سازمان اجتماعى ناميده مى‌شود.

حال كه دانستيم سازمان اجتماعى، گروهى است كه تفكيك موقعيت دارد، بايد بيفزايم كه بر محور تفكيك موقعيت‌ها، هنجارهاى مورد قبول در گروه سازمان يافته، وظايف و چگونگى عملى كردن وظايف در هر موقعيت را مشخص مى‌كنند. مجموعه هنجارهايى كه به موقعيتى معيّن اختصاص دارد و وظايف و چگونگى انجام دادن وظايف در هر موقعيت را تعيين مى‌كند، «نقش اجتماعى» نام دارد. مجموعه‌اى ديگر از هنجارها هستند كه ميزان استاندارد برخوردارى‌هاى احراز كننده هر موقعيت را از ارزش‌هاى كمياب تعيين مى‌كنند ميزان استاندارد برخوردارى‌هاى احراز كننده هر موقعيت از ارزش‌هاى كمياب، «پايگاه اجتماعى» ناميده مى‌شود. ارزش‌هاى كمياب عبارت‌اند از اقتدار، احترام و دارايى. به هنجارهايى كه اساس تعيين پايگاه‌هاى اجتماعى در سازمان قرار مى‌گيرند، به پيروى از تامين‌[1] هنجارهاى توزيعى مى‌گوييم ..

شخصى كه عضو سازمان اجتماعى است، داراى موقعيت و پايگاه اجتماعى و نيز ملزم به رعايت نقش است. عضو سازمان از برخوردار مى‌شود برخى نيازهاى ديگر او نيز از اين راه ارضا مى‌گردد. پايگاه اجتماعى، ميزان استاندارد برخورداى‌هاى احراز كننده يك موقعيت از دارايى، احترام اطلاعات و اقتدار است.

يكى از نيازهاى انسان، نياز به احترام يا همان دوست داشته شدن است كه تا اندازه‌اى در سازمان ارضا مى‌گردد. در اقتدار نيز آميزه‌اى از احترام وجود دارد؛ چون اقتدار يعنى قدرتى‌

[1].1 .Tomin