قائل شده است كه به اختصار مطالبى از او نقل مى‌كنيم. نيازهايى كه معمولًا براى نظريه انگيزش نقطه آغاز تلقى مى‌شوند، در اصطلاح سايق‌هاى فيزيولوژيى ناميده مى‌شوند. تهيه فهرستى از نيازهاى فيزيولوژيايى، امرى ناممكن و بى‌فايده به نظر مى‌رسد.[1] بدون ترديد قدرت غلبه اين نيازها، از همه نيازها بيشتر است. اين مطلب يعنى فردى كه همه چيزش را در زندگى كاملًا از دست داده، به احتمال قوى انگيزش اصلى در وى، بايد نيازهاى فيزيولوژيك باشد نه هيچ چيز ديگر. شخصى كه فاقد غذا، ايمنى، محبت و احترام است، به طور قطع اشتياقش به غذا، از هر اشتياق ديگرى قوى‌تر است.

اگر همه نيازها برآورده نشده باشند و آن گاه نيازهاى فيزيولوژيايى بر ارگانيزم تسلط باشد، ممكن است همه نيازهاى ديگر به سادگى موجوديت خود را از دست بدهند يا به عقب رانده شوند. به اين ترتيب، بى‌مناسبت نيست اگر با اين بيان كه صرفاً كل ارگانيزم گرسنه است آن را توصيف كنيم؛ زيرا گرسنگى، تقريباً به طور كامل بر ضمير خودآگاه چيره شده است. همه استعدادها در خدمت ارضاى گرسنگى درآمده‌اند و تقريباً سازمان‌بندى اين استعدادها را، به طور كلى يك مقصود، يعنى ارضاى گرسنگى تعيين مى‌كند. اكنون مى‌توان گيرنده‌ها و مؤثرها (قسمت‌هايى از اعصاب)، هوش، حافظه و عادات، همگى را صرفاً ابزار رفع گرسنگى دانست.

استعدادهايى كه براى اين منظور سودمند نباشند، ساكن و بى‌حركت‌اند يا به عقب رانده مى‌شوند. انگيزه براى سرودن شعر، تمايل به داشتن اتومبيل، تمايل به داشتن يك جفت كفش نو، در حالتى از گرسنگى مفرط، به دست فراموشى سپرده مى‌شوند يا در درجه دوم اهمّيت قرار مى‌گيرند؛ زيرا براى شخصى كه به حد افراط و به طور خطرناكى گرسنه است، هيچ دلبستگى ديگرى جز غذا وجود ندارد. او غذا را در خواب مى‌بيند، غذا را به خاطر مى‌آورد، راجع به غذا فكر مى‌كند، فقط درباره غذا به هيجان مى‌آيد، تنها غذا را درك مى‌كند و فقط غذا مى‌خواهد.

[1]. ر. ك: مازلو، آبراهام، انگيزش و شخصيت، ترجمه احمد رسولى، ص 70- 72.